Paranoid Park (2007)

‘Πολύ κρύο ρε π%#&τη μου. Πού πας ρε κακομοίρη με το μπλουζάκι και το σακάκι μέσα στα μεσάνυχτα να περπατήσεις στην Αθήνα. Ρε μπας και έπρεπε να αράξω σπίτι να δω το clerks για χιλιοστή φορά στο χαζοκούτι;’

Κοιτώντας προς τα πάνω καθώς κατηφόριζα προς το ‘Μικρόκοσμο’ μαζί με το ζεύγος, μπορούσα να δω το συννεφάκι με αυτές μου τις σκέψεις να κρυσταλλώνεται μέσα στην παγωνιά της Παρασκευής…ευτυχώς δεν την ‘άρπαξα’ και γλύτωσα τον πυρετό το Σαββατόβραδο!

Καλά καλά…έχετε ήδη ξενερώσει με το άθλιο humor μου γι’αυτό περνάω στο κυρίως.

Το Paranoid Park του Gus Van Sant λίγο έλλειψε να γίνει άλλο ένα εργάκι που δεν πρόλαβα να δω στο cinema αλλά ευτυχώς ήρθαν αλλιώς τα πράγματα και κατάφερα να απολαύσω όπως πρέπει (όπως συνηθίζω να λέω) μία εξαιρετική, κατά την ταπεινή μου άποψη, ταινία.

Αυτή η ταινία, όπως και πολλές άλλες που κάποιος κακοήθης θα έντασσε στην κατηγορία ‘καλλιτεχνικός κινηματογράφος’, δε βασίζεται πολύ στην πολυπλοκότητα του σεναρίου. Με λίγα λόγια, το σενάριο επικεντρώνεται απλά σε μία άτυχη στιγμή ενός πιτσιρικά που μαζί με το skateboard του βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή και κατέληξε μπλεγμένος σε ένα φρικτό ατύχημα. Ουσιαστικά λοιπόν, το σενάριο δεν είναι η εξιστόρηση ενός περιστατικού αλλά η απεικόνιση της ψυχολογίας και της εσωτερικής πάλης ενός εφήβου που καλείται να αντιμετωπίσει το διαζύγιο των γωνιών του, τη σχέση του με το αντίθετο φύλο, τη θέση του ως πρότυπο στα μάτια του μικρού του αδερφού και ένα θάνατο.

Όλα τα παραπάνω ‘φιλοτεχνούνται’ πάνω στη βάση της skate κουλτούρας και μέσα σε ένα γοητευτικό πλέγμα εξαιρετικής σκηνοθεσίας που ‘παίζει’ με αστικές εικόνες και πλάνα επικεντρωμένα στον (απροσδόκητα καλό) πρωταγωνιστή. Όσον αφορά το soundtrack, δε μπορώ να εκφέρω αντικειμενική-και καλά-άποψη. Η παρουσία και μόνο του Elliot Smith μου είναι αρκετή!

…sorry αλλά έχω κι εγώ τα κολλήματά μου…

Κλέφτες (2007)

Όταν είδα πρώτη φορά το «Τσίου», μάλλον τυχαία μετά από προτροπή άσχετου με το σινεμά φίλου, ενθουσιάστηκα, όχι τόσο επειδή ήταν η ταινιάρα (είχε πολλές αδυναμίες, για μένα η κύρια ήταν το «εύκολο» τέλος), αλλά γιατί μου έδωσε την εντύπωση πως εδώ υπήρχε κάτι φρέσκο. Ο Παπαδημητράτος πρότεινε κάτι καινούριο μέσα στο χρόνια πεθαμένο νέο ελληνικό κινηματογράφο. Την Πέμπτη λοιπόν που βγήκαν οι «Κλέφτες» κατέβηκα για μια ακόμα φορά την Καλλιρρόης και μπούκαρα Μικρόκοσμο.

Μετά από μιάμιση ώρα βγήκα μάλλον απογοητευμένος. Λάθος, στεναχωρημένος. Γιατί είναι παντού διάχυτο ότι ο Παπαδημητράτος μπορεί να κάνει πολύ καλό σινεμά, σύγχρονο, απαγκιστρωμένο από όλα τα κολοκλισέ που μας κατατρέχουν χρόνια τώρα, παιχνιδιάρικο, κυνικό, στιλάτο. Και μέσα σε όλα αυτά κάπου το ‘χασε.

Κάνοντας ένα διαχωρισμό (μάλλον αυθαίρετο) της ταινίας σε τρία μέρη, θα θεωρήσω το πρώτο και το τρίτο ψιλοσούπερ. Στο πρώτο, ένα intro του πρωταγωνιστικού δίδυμου, η ταινία ρέει γαμάτα. Έξυπνο χιουμοράκι, cool ερμηνείες από τον ίδιο και τον Αλεξανδρή, φαίνεται ότι ο Παπαδημητράτος αγαπάει τους ήρωές του, τους νιώθει και βγάζει μια οικειότητα που σίγουρα μπαίνει στα συν. Από την άλλη το τρίτο, στην οποία έρχονται αντιμέτωποι τα δύο άκακα «τσογλανάκια» με τους νεογιάπηδες, υπάρχει μια ευγενική κόντρα που, εκτός από την προφανή φιλολογική σημειολογία (που προσωπικά λίγο με νοιάζει), συγκρίνει – λίγο άνισα βέβαια – στάσεις ζωής και έμμεσα παίρνει θέση, που τελικά δεν είναι απαραίτητα κακό. Κινηματογραφικά είναι δοσμένη ήπια, λίγο κυνικά και με έναν σαρκασμό προς παντού, που τελικά κερδίζει πόντους. Το τέλος δε, με εξέπληξε ευχάριστα, χωρίς να διολισθαίνει σε καμία σεναριακή ευκολία και έναν μελαγχολικό ρεαλισμό.

Και τώρα έρχεται το μεσαίο κομμάτι, το οποίο δυστυχώς καταλαμβάνει και το μεγαλύτερο τμήμα της ταινίας και παρουσιάζει το «όργιο» του ζευγαριού των γιάπηδων με την Ρωσίδα «συνοδό». Ο σκοπός του Παπαδημητράτου είναι εύκολα αναγνωρίσιμος, και αν είναι να μιλήσουμε και επί προσωπικής βάσης, και μένα με αηδιάζει αυτό το «είδος» ανθρώπων. Μόνο που δεν γίνεται σινεμά μόνο με στόχους και κοινωνική κριτική. Το ζευγάρι αντιμετωπίζεται αμήχανα, δοσμένα μέσα από μια επιτηδευμένη υπερβολή (και δεν εννοώ την κόκα όπως διάβασα από κάτι άσχετους) αλλά από μια απαράδεκτη ερμηνεία της Αλικάκη και μια μετριότατη του Λαγούτη. Και φυσικά the man to blame είναι ο ίδιος ο Παπαδημητράτος, ο οποίος δεν ξέρει πώς να χειριστεί την κατάσταση. Η ταινία εδώ είναι αργόσυρτη, ως βαρετή, εξόφθαλμα illustrated, και τελικά έξω από το σινεμά που θέλει να υπηρετήσει.

Στα συν της ταινίας το πολύ καλό soundtrack.

Γενικά, περίμενα κάτι πιο απογειωτικό. Και αυτό γιατί είχα πολλές προσδοκίες. Ακόμα και έτσι βέβαια, απέχει μίλια από το αναιμικό ελληνικό σινεμά, και σε καμία περίπτωση δεν διαγράφει το σκηνοθέτη. Απλώς νομίζω ότι ήθελε περισσότερη δουλειά σεναριακά και μία πιο «ελαφριά» αντιμετώπιση του μεσαίου κομματιού. Πάντως, όπως και αν έχει το πράγμα, θα πάω να δω την επόμενη ταινία του Παπαδημητράτου χωρίς δεύτερη σκέψη.

The Night Porter (1974)

Με Σαρλότ Ράμπλινγκ φυσικά και δεν υπήρχε θέμα για το αν θα πάω να την δω. Έβαλα λοιπόν κσκολάκι και σκούφο και κατηφόρησα την Καλλιρόης προς Φιξ μεριά. Παρεπιπτόντως, ο Μικρόκοσμος γαμεί και δέρνει, είναι το σινεμά που πλέον γουστάρω να πηγαίνω περισσότερο, και συνήθως με εξαιρετικές ταινίες.

Ήξερα πάνω κάτω τι θα δω, οπότε ήμουν από πριν προετοιμασμένος για το «καλλιτεχνικό» της υπόθεσης. Και δυστυχώς δεν διαψεύστηκα. Ξεπερασμένος κινηματογράφος, χαρακτηριστικό δείγμα μιας τάσης, ή μάλλον όχι τάσης, αλλά κανόνα του σινεμά του 70, με όλα τα «κουλτουριάρικα» κλισέ να αναπτύσσονται, η αλήθεια είναι, μαεστρικά. Και όμως το ήξερα αλλά πήγα να τη δω. Και παρόλο που σε κάποια σημεία, σκέφτηκα τι ωραίο θα ήταν να έβλεπα κανέναν Γουές Άντερσον στο σπίτι (ελέω qu), στο τέλος βγήκα γουστάροντας και χαμογελώντας.

Το θέμα είναι γιατί; Παρόλο που με την κυρία Liliana Cavani και τους σκηνοθέτες του στυλ της έχω κόψει διπλωματικές χρόνια τώρα, η συγκεκριμένη ταινία είχε κάτι πλάνα που τα σκάνε. Βιέννη του 56. Μιλάμε για άλλο πράγμα. Τι πόλη όμως ε; Χωρίς να είναι loud είναι τόσο, μα τόσο, κλασάτη. Και αυτό στην ταινία έβγαινε παντού. Μια Βιέννη ονειρική. Λες να πάμε καμιά βόλτα; Έχετε πάει Χριστούγεννα στη Βιέννη; Αν όχι, δεν μπορείτε να φανταστείτε τί χάνεται.

Και μέσα σε αυτό το ονειρικό φυσικό σκηνικό η Ράμπλινγκ. Τι γυναίκα! Δεν πάει πιο σέξυ και με μία ψυχρότητα που σπάει κόκκαλα. Είναι αυτό που λέμε κλάση, και όχι μπαναλιτέ. Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο δεν μπορεί να συγκριθεί η Ντενέβ με τη Μπαρντό. Ή για να το κάνουμε σύγχρονο, η Κίντμαν με τη Μπελούτσι. Οι πρώτες απευθύνονται στο μυαλό και οι δεύτερες στο φαλλό. Διαλέχτε.

Άψογο πρωταγωνιστικό δίδυμο (και ο Ντερκ Μπόγκαρτ καταπληκτικός με μια κεντροευρωπαϊκή αριστοκρατικότητα που δεν την συναντάς πουθενά αλλού), ελκυστική φωτογραφία. Για εικονολάτρες και σημειολόγους του σινεμά μόνο. Α, και της γυναικείας φινέτσας.

Eastern Promises (2007)

Μετά από ένα μακρύ διάστημα απουσίας από τα μπλογκικά δρόμενα λόγω τρομερών υποχρεώσεων, επανέρχομαι βίαιος, ερειστικός και όπως πάντα συμπλεγματικός. Η συγκεκριμένη κριτική λίγο καθυστερημένη αλλά who cares?

Το «Τέλος της Βίας» δεν το είδα στο σινεμά και είχα ξενερώσει τρελά, οπότε όταν βγήκε το «Eastern Promises» πήγα απογευματάκι Πέμπτης στην Όπερα να δω τον μέγα Cronenberg. Το να μιλήσω για τον Cronenberg το θεωρώ περιττό, αφού ο άνθρωπος ότι και να χει κάνει είναι εξαιρετικό. Από τα υβριδικά του τύπου Rabid (τι ταινιάρα και αυτή), το κλασικό Friday the 13th, που μεγάλωσε όλη τη γενιά μου, έως το Crash και το Spider, ο τύπος κάνει ταινίες τόσο μελετημένες, ξέροντας ακριβώς τι θέλει, straight to the point.

Eastern Promises λοιπόν, ή επί το ελληνικότερο «Επικίνδυνες Υποσχέσεις», με την πλοκή να περιφέρεται γύρω από τη ρωσική μαφία στο Λονδίνο, και το θάνατο μιας ανήλικης πόρνης. Μια νοσοκόμα (Naomi Watts) με καταγωγή από Ρωσία μεριά ζει το θάνατο μιας ανήλικης πόρνης και ψάχνοντας να βρει την οικογένεια του νεογέννητου καταλήγει στους Ρωσικούς μαφιόζικους κύκλους. Εκεί συναντά Armin Mueller, Vincent Cassel και Viggo Mortensen. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι βέβαια, και εκεί που κρύβεται όλο το παιχνίδι, είναι η ανέλιξη του Μορτενσεν στα μαφιόζικα αξιώματα. Σεναριακά, η ταινία πήγε σε κάποια φάση να με ξενερώσει τρελά, αλλά στο τέλος έκανε ένα πέρασμα στην αντιπέρα όχθη και έσωσε την παρτίδα.

Προσωπικά θεωρώ ότι το όλο παιχνίδι παίζεται γύρω από το χαρακτήρα του Μόρτενσεν και εκεί είναι που ο Κρόνεμπεργκ κέρδισε το στοίχημα, με τρελή βοήθεια από τον καταπληκτικό Δανό. Τους υπόλοιπους τρεις χαρακτήρες του βρήκα λίγο έως πολύ ψιλοανιαρούς (διάβασα για τον Mueller διθύραμβους. Εγώ πάλι τον βρήκα προβλέψιμο και ελαφρώς βαρετό). Παντού κυριαρχεί η αίσθηση μιας υποβόσκουσας, μη εκδηλομένης βίας, η οποία όμως μπορεί κάθε στιγμή να ξεσπάσει από τον καθένα. Αυτό διατρέχει άλλωστε όλο το έργο του Κρόνενμπεργκ, όλοι είμαστε εν δυνάμει ικανοί για το χειρότερο. Η εντύπωση μου σε όλο το φιλμ ήταν ότι υπάρχει κάτι που σιγοβράζει και κάποια στιγμή θα ξεσπάσει και θα τα τινάξει όλα στον αέρα. Και ο σκηνοθέτης τελικά με δικάιωσε.

Η επιφανειακή οικογενειακή γαλήνη, οι παραδόσεις, η αξία της οικογένειας, όλες αυτές οι κλισαρισμένες έννοιες αναιρούνται ήπια αλλά συνεχώς, το Λονδίνο όταν ξέρεις να το κινηματογραφήσεις πάντα δίνει τρελή αβάντα (έχει κάτι άλλο στον αέρα η Αγγλία, ένα στυλ, μια κλάση), είναι αυτός ο πούστης ο καιρός του πολύ κινηματογραφικός.

Και έρχομαι στην κορυφαία σκην σκηνή του έργου. Προσωπικά είχα χρόνια να δω κάτι παρόμοιο. Υπερβολή; Ίσως. Το θέμα όμως είναι πως η σκηνή στο χαμάμ είναι μία επίδειξη κινηματογραφικής ιδιοφυίας, ελάχιστοι σκηνοθέτες έχουν την ικανότητα να γυρίσουν τέτοιες σκηνές. Ο Κρόνεμπεργκ απλώς δίνει ρέστα. Δεν θα αναφέρω πολλά, είναι χωρίς νόημα γιατί πρέπει να το δεις για να ζήσεις την ένταση και το ρεαλισμό της, αλλά για πέντε λεπτά ένιωθα ότι έτρωγα αλλεπάλληλες μπουνιές στο στομάχι. ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ, με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Στο dvd θα είναι απλώς άλλη ταινία.

Και για το τέλος μια συμβουλή. Δείτε Κρόνενμπεργκ, ο άνθρωπος έχει πει και θα πει πολλά. Και αν δεν μπορείτε να το καταλάβετε, και οι ταινίες του δεν σας κάνουν κάτι, ε τότε είστε, λυπάμαι, πολύ λίγοι.

Η Επίσκεψη της Μπάντας (2007)

Μια μπάντα, ένα μπέρδεμα και… ανθρώπινες σχέσεις. Στο Ισραήλ του σήμερα (μπορεί και όχι), μεταβαίνει μια αιγυπτιακή μπάντα. Ένα μπέρδεμα όμως κάνει τη ζωή τους δύσκολη. Ένα λάθος, τους οδηγεί σε ένα ισραηλινό χωριό, μακριά από τους ρυθμούς της πόλης. Ο μαέστρος της μπάντας, ένας περήφανος για την αραβική καταγωγή του άνδρας, δέχεται την πρόταση της γοητευτικής ιδιοκτήτριας ενός restaurant να φιλοξενηθούν τη νύχτα. Κάποιοι φλερτάρουν, άλλοι παραδίνουν μαθήματα για το πώς φέρονται σε μια γυναίκα και άλλοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν το Summertime. Και όλα αυτά με φόντο την απίθανη electric στολή της αιγυπτιακής αστυνομίας. Προσπαθούν να κατανοήσουν ο ένας τον άλλο, αλλά τελικά, το μόνο που καταφέρνουν είναι να μάθουν λίγα πράγματα για τους ίδιους τους εαυτούς τους. Καλοστημένη και άμεση ταινία, δίχως να προσπαθεί να πει κάτι κι όμως να τα λέει τόσο γλυκά… Απολαυστική η σεκάνς με τον καρδιοκατακτητή της μπάντας να παραδίδει μαθήματα για το πώς φέρονται σε μια γυναίκα. Από τις αρκετά καλές στιγμές του φετινού σινεμά.

Sigur Ros: Heima (2007)

Αν και αυτό το post είναι καταδικασμένο να αποτύχει, δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό να γράψω μερικές λέξεις για αυτό το documentary. Γιατί αποτυχία; Γιατί πειρασμός; Απλά γιατί το Heima του Dean DeBlois είναι τόσο όμορφο που ούτε οι λέξεις μου είναι ικανές για να το μεταδώσουν, ούτε μπορώ να πορευθώ με την ιδέα ότι δε συνέβαλα, έστω και στο ελάχιστο, στο να δει έστω και ένας άνθρωπος ακόμα αυτό το καταπληκτικό οδοιπορικό.

Το θέμα του ντοκιμαντέρ, είναι η περιοδεία του Ισλανδικού post-rock (για εσάς που σε όλα πρέπει να βάζετε μία ταμπέλα) συγκροτήματος Sigur Ros, στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, για μία σειρά από ‘ανεπίσημες’ συναυλίες για τους κατοίκους ακόμα και του πιο μικρού χωριού της χώρας.

-Sigur ποιος;;; Πολύ βαρετό ακούγεται…

-Και πολύ avant-guardia βρε παιδί μου!!! Αυτή η αγέλαστη πρωτοπορία θα μας φάει!

Προσπερνάω την παραπάνω παρέμβαση και συνεχίζω. Σε ένα πρώτο gestal, το ντοκιμαντέρ μας φέρνει πιο κοντά στον κόσμο του συγκροτήματος και στη φιλοσοφία του γύρω από τη μουσική και τη ζωή του. Το εικαστικό του μέρος, παντρεύει εξαιρετικά πλάνα από τα στοιχεία της Ισλανδικής φύσης και ξανθά ξωτικόμορφα πρόσωπα, με την ιδιαίτερη, απόκοσμα μελαγχολική μουσική των Sigur Ros. Σε ένα δεύτερο όμως; Όπως μερικοί από εσάς μπορεί να φαντάζεστε, το αποτέλεσμα αυτού του γάμου είναι εκπληκτικό! Το νερό, η φωνή, τα γαλανά μάτια, η πέτρα, το τσέλο, οι κόκκινοι χαρταετοί, συνθέτουν το όνειρο της ψυχρής, της διάφανης της απόλυτης ομορφιάς!

-Καλά κατάλαβα…τοπία και μουσικούλες…

-Κουλτουριάρικες μ…κίες μωρέ. Ου μπλέξεις!

Τέλος πάντων…Ένα στοιχείο που μου έκανε τρομερή εντύπωση σε αυτό το ντοκιμαντέρ, πέρα από την εξαιρετική σκηνοθεσία και την αισθητική που ομολογουμένος με κατέβαλε, έρχεται σε αντίθεση με όσα η σύνθεση της εικόνας και του ήχου φανερώνει. Αυτό το στοιχείο είναι ο παράγοντας ‘άνθρωπος’ σε όλα τα επίπεδα αυτής της πορείας της μπάντας στην Ισλανδική επαρχεία. Μία λογική (;) υπόθεση που μπορεί να κάνει κάποιος που έχει έρθει σε επαφή με την πρωτοποριακή μουσική αυτού του σχήματος είναι ότι αυτές οι τόσο ‘εγκεφαλικές’ του συνθέσεις προέρχονται από ανθρώπους, ας πούμε, ‘ξεχωριστούς’ ή ακόμα και ‘απρόσιτους’ και όπως είναι επόμενο, απευθύνονται σε κόσμο που δεν είναι και πολύ στα καλά του. Ας μην κρύβουμε πόσο ‘κρύους’ (για κάποιο περίεργο λόγο) θεωρούμε τους βόρειους εμείς οι ‘μεσογειακοί’ τύποι. Any way…αυτό που πραγματικά βγήκε προς τα έξω από αυτήν την ταινία, είναι εντελώς αντίθετο προς αυτές τις στερεότυπες εντυπώσεις. Η θέρμη με την οποία τα μέλη του συγκροτήματος, και οι συνεργάτες μιλούσαν για αυτήν την προσπάθεια, καθώς και η ανταπόκριση του κόσμου στο κάλεσμά τους (από πιτσιρίκια μέχρι παππούδες) ήταν φοβερά ανθρώπινη. Είναι πάντα συγκινητικό να βλέπεις το μαγικό αυτό χάρισμα που έχει η τέχνη να ενώνει τον κόσμο!!!

ΥΓ. Από τα λόγια του σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ και του παραγωγού του συγκροτήματος που ήταν παρόντες στην προβολή, κατάλαβα ότι υπήρξα μέρος μία μικρής χούφτας ανθρώπων που είχαν την τιμή να είναι οι πρώτοι που βλέπουν την ταινία αυτή στις αίθουσες του κινηματογράφου…παγκοσμίως!!! Αν κατάλαβα καλά επίσης, το ντοκιμαντέρ θα βγει στην αγορά σε dvd τον Νοέμβριο, συνεπώς δε θα έχουν πολλοί την ευκαιρία να το απολαύσουν στο cinema. Δυστυχώς μερικοί ‘cinefil’ δεν μπόρεσαν να εκτιμήσουν αυτήν την ξεχωριστή εμπειρία, και δεν κατάφεραν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό για τη μιάμιση ώρα που διήρκησε το ντοκιμαντέρ. Κρίμα…

Control (2007)

Πέμπτη απόγευμα Αττικόν. Ο κόσμος άπειρος. Απόλυτα λογικό. Όποιος έχει περάσει έστω και ξόφαλτσα από αυτό που λέγεται alternativoindie (τέλος πάντων, να μην πω τίποτα...) ξέρει ποιό είναι το κόλλημα όλων αυτών των περίεργων τύπων με τους Joy Division. Αρκετά διαφημισμένο το ταινιάκι, ο Ian Curtis άλλωστε είναι ο ποιητής της αποξένωσης, ο τραγικός αυτόχειρας και πολλά άλλα μαζί, που για να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν τα κατάλαβα. Για μένα ήταν ο τραγουδιστής και ο στιχουργός μιας συγκροτηματάρας, που κάποια στιγμή την είδε αλλιώς, μας χαιρέτησε και μην τον είδατε. Είναι γνωστή βέβαια η ανάγκη για ήρωες...

Όταν έφτασα λοιπόν στο Αττικό ήμουν προκατηλλημένος αρνητικά έχοντας την εμπειρία από άλλες τέτοιου ίδους ταινίες, οι οποίες σχεδόν πάντα καταλήγουν σε μια αγιογραφία του εκάστοτε τυπά. Λογικό μεν, παιδικό δε. Δυο ώρες αργότερα έβγαινα με ένα φοβερό αίσθημα ικανοποίησης και ένα χαιρέκακο χαμόγελο να μου φτάνει μέχρι τα αυτιά. Μιλάμε για πρώτο ταινιάκι. Εκπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία που έδινε περισσότερο από παραστατικά τα θολά περίχωρα του Manchester και όλη την απεριόριστη μιζέρια τους. Ο τυπάκος που ενσάρκωσε τον Curtis σούπερ, τόσο στο πως τον έδωσε πάνω στη σκηνή, όσο και σαν συνολική ερμηνεία. Μου δημιουργήθηκε δηλαδή η εντύπωση ότι έβλεπα τον ίδιο τον Curtis. Γούσταρα επίσης τρελά τον Rob με τις εξαιρετικές – στάζουν δηλητήριο ατάκες του. Όλο αυτό το σκηνικό πλαισιομένο από τις μουσικάρες των Joy Division δεν μπορεί παρά να αποτελεί ένα γαμάτο πακέτο.

Αλλά πάνω από όλα τη γούσταρα γιατί παρουσιάζε τον Curtis όπως ήταν, σαν έναν κανονικό άνθρωπο που κάποια στιγμή κλάταρε. Το αδιέξοδο με τις γυναίκες, το αδιέξοδο που μεγάλωνε όσο αυξάνονταν η αναγνώριση, τα χάπια της επιληψίας, όλα αυτά του πέρασαν στα εικοσιτρία τη θηλειά. Δεν μου έδειχνε έναν και καλά τύπο που τον έπνιγε η αποξένωση της κοινωνίας και όλες αυτές οι πίπες, και δεν άντεχε άλλο και πήγε να κάνει παρέα στα σκουλίκια. Ένας μεσοαστός Άγγλος ήταν που έτρωγε τα πακέτα το ένα μετά το άλλο, τα χάπια τον έκαψαν και την άκουσε έτσι όπως την άκουσε.

Τον Curtis τον θαυμάζω απεριόριστα γι’ αυτό που άφησε και σε πολλές στιγμές μου ήταν εκεί με τις τραγουδάρες του. Η συγκεκριμένη ταινία με έκανε να τον εκτιμήσω ακόμα περισσότερο. Η αυτοκτονία του άθελα του του έδωσε ένα ρόλο που δεν τον επέλεξε. Ωραία δεν είναι όταν κάποια κοριτσάκια που ψάχνουν για θεούς, βλέπουν την αποκαθίλωση μέσα στη μούρη τους... Λυπάμαι παιδιά. Ήταν και αυτός ένας από εμάς. Ψάξτε αλλού τους ήρωες σας.

Persepolis (2007)

Ξεκινάω λέγοντας ότι ελπίζω αυτή η υπέροχη ταινία να βγει κανονικά στις αίθουσες για να μπορούν όλοι όσοι αγαπούν το σινεμά να την απολαύσουν (όπως πρέπει ρε καναπεδο-dvdο-internetάκιδες).

Πεπεισμένος ότι δε θα έβρισκα εισιτήριο για ένα από τα ganian του 13^ου Φεστιβάλ της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας, δεν το έβαλα καν στο αρχικό μου πρόγραμμα, αλλά οι θεότητες του κινηματογράφου, για καλή μου τύχη, είχαν ήδη ορίσει αλλιώς τη μοίρα μου. Έτσι, μία σειρά συμπτώσεων με οδήγησε χτες στις οκτώ το βραδάκι στη θέση Σ20 του κατάμεστου cine Δαναός, όπου και ξεκίνησε η φετινή μου πορεία μέσα στην πρωτευουσιάνικη γιορτή του σινεμά!

Όντας πολιτιστικά ημι-αμόρφωτος (γεγονός που φαίνεται και από τις ηλίθιες λέξεις που συνηθίζω να πλάθω για τα posts μου), οι μοναδικές πληροφορίες που είχα για την ταινία ήταν ότι πρόκειται περί ενός βιογραφικού (ας πούμε) κινουμένου σχεδίου βασισμένο σε ένα comic από κάποια Ιρανή. Για κάποιο περίεργο λόγω, περίμενα να δω καμία avantgardίλα που θα ισορροπούσε στην κλωστή που χωρίζει το ‘ανιαρό δήθεν’ από τη ‘μεγαλοφυΐα’. Χμμμ…

Κατά τη διάρκεια των 90+ λεπτών που διήρκησε το film, είμαι σίγουρος ότι στο πρόσωπό μου είχα ζωγραφισμένη μία έκφραση, παρόμοια με εκείνη ενός παιδιού που αφιερώνει όλη του την προσοχή και τον θαυμασμό σε κάτι που αντικρίζει για πρώτη φορά! Η Marjane Satrapi, δημιουργός του comic και σκηνοθέτης (μαζί με τον Vincent Paronnaud) έχει πλέξει μία πανέμορφη ιστορία! Το story σε γενικές γραμμές επικεντρώνεται στην πορεία της μικρής Marjane μέσα από τις θυελλώδεις κοινωνικοπολιτικές αλλαγές που σημάδεψαν το Ιράν τις προηγούμενες δεκαετίες. Η παιδικότητα και η ενηλικίωση μέσα από τον πόλεμο, την επανάσταση, την θρησκευτική καταπίεση, η αυτοεξορία και ο ανεπιτυχής επαναπατρισμός αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ταινίας. Δε μένουμε όμως μόνο εκεί…

Ένα στοιχείο που με ενθουσίασε πραγματικά στην ταινία ήταν η (για το προσωπικό μου γούστο) πανέμορφη αισθητική των κατά τα άλλα ‘απλών’ σκίτσων, που αποκαλύπτουν για άλλη μια φορά το μεγαλείο της pop κουλτούρας. Αυτό που πραγματικά όμως με έκανε να τη λατρέψω πριν καλά καλά τελειώσει, ήταν το γεγονός ότι ενώ μια τόσο δραματική ιστορία μπορεί να αποδοθεί, όπως εκατοντάδες άλλες παρόμοιες, με δακρύβρεχτο τρόπο, αυτό δεν έγινε!!! Η ταινία δεν ξεχνάει ότι είναι ‘comic’ και ένα μείγμα από έξυπνα cartoonίστικα gags και πνευματώδεις διαλόγους φροντίζει να χαράσσει τη χρυσή τομή και να τηρεί τις τέλειες αναλογίες δράματος και χιούμορ.

Any way…πολλές χαζομάρες έγραψα πάλι….Το νου σας στο πρόγραμμα των κινηματογράφων!!!!

Planet Terror (2007)

Για να έφτασες μέχρι εδώ πάει να πει ότι είσαι τόσο καμμένος που δεν χρειάζεσαι εμένα να σου πω πόσο γαμάτος είναι ο Ροντρίγκεζ. Ωστόσο σαν συνεπής blogger (έχει πλάκα που όλοι αναφέρονται στον όρο λες και είναι καμιά ξεχωριστή ράτσα) θα κάνω ένα comment στην τελευταία ταινία του μάστερ Ρόμπερτ.

Ήταν εκπληκτικό. Είχα πολύ καιρό να γελάσω έτσι στο σινεμά. Από το πρώτο μέχρι το τελεταίο δευτερόλεπτο ήταν απολαυστικό. Η γκόμενο με το πόδι – πολυβόλο απλώς ήταν το κερασάκι της τούρτας. Ιδανικό μίγμα χαβαλέ, σινεφιλικών εμμονών, tribute σε συγκεκριμένα είδη, μουσικής και λατρείας για το σινεμά. Και πάντα με τον Ροντρίγκεζ να δίνει. Όσοι τον ξέρουν και τον γουστάρουν, θα λατρέψουν το Planet Terror. Μπορεί να μην φτάνει το Dusk till dawn, μπορεί τα κολλήματά του (και του άλλου του άρρωστου) πλέον να μην υποβόσκουν αλλά να είναι πολύ πιο αναγνωρίσιμα, αλλά το ταινιάκι είναι πολύ περισσότερο από ένα σινεφιλικό αστείο όπως γράφτηκε.

Η ταινία απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό, το οποίο έχει απενεχοποιήσει καιρό τωρά την ελαφρότητα και μέσα σε αυτή μπορεί να βρει αριστουργήματα. Το Planet Terror είναι ένα από αυτά και είμαι σίγουρος ότι σε λίγα χρόνια θα θεωρείται κλασικό. Άτυχοι όσοι δεν μπορούν να καταλάβουν αυτόν τον κινηματογράφο.

Οι Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας (1978)

Πρώτο Σάββατο στην Αθήνα το προχθεσινό, με ένα χειμώνα να διαγράφεται σκοτεινός και γοητευτικός, τι άλλο έμενε από ένα καλό σινεμαδάκι; Άλλωστε πάντα το σινεμά ήταν η διέξοδος της επιστροφής των βαρβάρων στην αγαπημένη μας μπετένια πόλη. Χαζεύοντας λοιπόν τι ταινιάκια παίζονται, με τον θεό Ρόμπερτ να καταφθάνει την Πέμπτη, το μάτι έπαισε πάνω στον Απόλλωνα. «Οι τεμπέληδες της έυφορης κοιλάδας» λέει. Τι λες ρε μεγάλε; Πού το θυμήθηκαν. Ήθελα να το δω πολύ καιρό, και τι καλύτερο από το να το δω στο σινεμά.

Κατά τις δέκα και τέταρτο λοιπόν στη Σταδίου, ο Απόλλωνας άδειος, σιγά μην είχε κόσμο, καλοκαιριάτικα, σε κλειστό και με τέτοια ταινία, όχι ξέρω τι είναι η Ελληναρία. Στο σινεμά το παρεάκι και ακόμα ένα ζευγάρι. Ή ανώμαλοι ή και γαμώ τα παιδιά. Μετά από δύο ώρες, η αλήθεια είναι πως άνετα θα άραζα στην άνετη θέση μου να δω κανά ταινιάκι ακόμα, μη σου πω και δύο. Εδώ ο Τσακίρογλου δεν μπορούσε να ανέβει είκοσι σκαλιά, πώς να πάω εγώ από τον Απόλλωνα μέχρι την Αβραμιώτου.

Καταρχάς να πως ότι ο Παναγιωτόπουλος δεν είναι η αδυναμία μου. Αλλά η συγκεκριμένη ταινία είχε κάτι. Αυτή η βραδύτητα που για άλλους είναι απωθητική (γυναίκες) και για άλλους έχει μια γοητεία (καμμένοι άντρες), έβγαζε μία μπονιουελική παρακμή, οι επιρροές του οποίου ήταν κάτι παραπάνω από εμφανείς. Η ταινία είναι καθαρά πολιτική, έστω και εναλλακτικά, όπως πρόσταζε η εποχή, και γι’ αυτό άκαιρη, αν δεν τη δεις υπό τις συνθήκες της εποχής. Οι πρωταγωνιστές σηκώνουν μεγάλο βάρος και στο τέλος σου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση.

Σε καμία περίπτωση δεν φτάνει την Νικολαϊδική ατμόσφαιρα (που νομίζω ότι ήταν ότι πιο ελπιδοφόρο έβγαλε ο νέος ελληνικός κινηματογράφος, μέσα πάντα στις εμμονές του), ούτε βέβαια τις αλαλουμτζίδικες φάρσες του Ζερβού, αλλά νομίζω ότι αξίζει κανείς να σπαταλήσει δύο ωρίτσες. Είχε κάτι τελος πάντων.

The Royal Tenenbaums (2001)

Ξέρω, ξέρω. Θα μου την πέσετε τώρα όλοι εσείς οι δήθεν cinephiles σε φάση “ποιος νομίζεις ότι είσαι” και “εσένα περιμέναμε να δούμε τους Tenenbaums” και τέτοια. Κουφάλες πόσοι από εσάς έχετε δει το Rushmore, το Life Aquatic with Steve Zissou και το The Squid and the Whale (στα οποία είναι σκηνοθέτης ή παραγωγός ο Wes Anderson)? Ούτε οι μισοί από εσάς που μου το παίζετε εξυπνάκηδες και με κράζετε. Τέλος πάντων, δίνω τόπο στην οργή γιατί θέλω να έχω ωραία διάθεση όταν γράφω για μία από τις αγαπημένες μου ταινίες.

Επειδή ένα video διάρκειας 1.50’ στο sidebar του blog δε μου φτάνει για να τιμήσω αυτήν την υπέροχη ταινία, αποφάσισα (αν και είναι έξω από τις αρχές μου) να γράψω και ένα post. Όχι πως θα το διαβάσει ποτέ κανένας, αλλά δε βαριέσαι…Any way, ξεκινάω:

Το story πάνω κάτω

Τα πράγματα είναι απλά. Μία οικογένεια από “μεγαλοφυΐες” σε φάση παρακμής και διάλυσης. Αυτό σας αρκεί…αχόρταγοι.

Γιατί αυτή η ταινία είναι ωραία

Εντάξει, τα κλασικά, ωραία σκηνοθεσία, έξυπνοι διάλογοι φανταστικές ερμηνείες (ήταν όντως όλοι απολαυστικοί) κλπ. Δε μένουμε όμως μόνο εδώ. Ένα εξαιρετικό χαρακτηριστικό της ταινίας αυτής είναι ότι καταφέρνει μέσα από “ακραία” μέσα (χαρακτήρες, καταστάσεις, χρώματα, ενδυματολογικές προτίμησες κλπ) να παρουσιάζει με κωμικό – στην επιφάνεια – τρόπο, μια εξαιρετικά δραματική και έντονα συγκινησιακή ιστορία. Από τη μία λοιπόν έχουμε τα ποντικάκια της Δαλματίας, τον Ινδό (?) υπηρέτη και τις ασορτί φόρμες Adidas, από την άλλη όμως βρίσκουμε μοναξιά, κατάθλιψη, αποτυχία, αυτοκτονία, ναρκωτικά κλπ κλπ. Μη βιαστείτε λοιπόν να κρεμάσετε το ταμπελάκι “κωμωδία” κάτω από τους Tenenbaums.

Για να μην είμαστε όμως άδικοι, πρέπει να πούμε ότι πέρα από τη δραματική επίγευση που επιβάλλεται στον κινηματογραφικό μας ουρανίσκο, η ταινία διαθέτει ιδιοφυή κωμικά στοιχεία. Αυτά τα βρίσκεις παντού μέσα στο φιλμ, με πιο απολαυστικές, κατά την ταπεινή μου άποψη, τις λεπτομέρειες που πιθανότατα εκτιμάς μετά τη δεύτερη-τρίτη “ανάγνωση”.

Τέλος, η “πολύχρωμη παιδικότητα” στο ύφος του έργου του Wes Anderson, και το γεγονός ότι η συγκεκριμένη ταινία περιέχει ένα σύνολο φανταστικών χαρακτήρων, που επί της ουσίας κανένας δεν είναι πρωταγωνιστικός, και που όλοι σε κερδίζουν αυτόματα, την κάνουν απολαυστική από κάθε άποψη!

Μουσική

Ναι!!! Αν και παραδέχομαι ότι αυτό συμβαίνει για προσωπικούς λόγους, πιστεύω ότι η μουσική της ταινίας αξίζει ξεχωριστή παράγραφο. Είναι μεγάλη μαγκιά που λέτε να επενδύεις μουσικά μία ταινία με ένα εξαιρετικό soundtrack το οποίο όμως δεν κλέβει την παράσταση από την ίδια την ταινία. Στην προκειμένη περίπτωση το αποτέλεσμα είναι άψογο (ίσως καλύτερο από του ποδολάγνου μικρού θεού που τον έχετε κάνει τοτέμ και τον προσκυνάτε διαρκώς...ελάτε τώρα…χαχαχαχα). Από Beatles και Vivaldi, μέχρι Velvet Underground και Ramones. Άλλος ένας όμως λόγος για τον οποίο λάτρεψα αυτήν την ταινία, είναι γιατί μέσω αυτής ανακάλυψα (αν και καθυστερημένα ως τέκνο της Αθηναϊκής “επαρχίας”) έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του προσωπικού μου μουσικού Σύμπαντος. To “needle in the hay” από τον Elliot Smith, με τον Richie να μονολογεί “I’m going to kill myself tomorrow”, μου “έσκισε” την καρδιά από την πρώτη στιγμή (περισσότερα για τον Elliot Smith στο μουσικό section του blog).

Επίλογος

Λοιπόν…το ταινιάκι είναι εξαιρετικό και όσο δεν το έχετε δει να σπεύσετε να το δείτε το συντομότερο γιατί θα σας εξετάσω. Όλοι τώρα εσείς οι συγκαμένοι και δυσκοίλιοι (thanx Τζουμ) κουκουέδες και ψευτοκουλτουριάριδες που βρήκατε την ταινία και καλά pretentious και ότι άλλο σκατόψυχο μπορείτε να εφεύρετε για να μιζεριάσετε, μπορείτε να κάνετε ένα print αυτό το post, να τυλίξετε το Α4, και να το χώσετε εκεί που ξέρετε.

Καλή προβολή!

Transformers

More than meets the eye.....

Αυτό ήταν το σλόγκαν ενός κινουμένου σχεδίου στα μέσα της δεκαετίας του 80. ήταν η γέννηση ενός από τα πλέον δημοφιλή καρτούν με πολλές συνέχειες και μεταλλάξεις και πολλά εκατομμύρια δολάρια για την εταιρεία παιχνιδιών που αποφάσισε να τα προωθήσει στην αγορά, την Hasbro. Κάποια μέρα ένα πρωί (θα πετάξει το πούλι κτλ κτλ) η εν λόγω εταιρεία είπε μετά από 22 χρόνια να κάνει μια live action ταινία με τα παιχνίδια της σε νέα μορφή ώστε να πουλήσει τρελά ξανά. Όμως επειδή εκεί είναι αμερικα και όχι μπανανια, είπαν οι άνθρωποι να ρισκάρουν και να πλερώσουν και τεσπα να φέρουν άξια παλικάρια στην δημιουργία της ταινίας δηλαδή των Spielberg και Bay. Α ναι… επίσης είπαν να χώσουν τρελό χρήμα….

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να δεις την εν λόγω ταινία. Να αναλύσεις τα συν και τα πλην. Εγώ είχα παιχνίδια transformers και έπαιζα φανατικά. Όταν τελείωσε το έργο είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Ουκ ολίγες φορές προσπαθούσα να σκεφτώ τι έβλεπα, αν ήταν αλήθεια , αν δηλαδή κάποιος κατάφερε να δημιουργήσει τα πλέον πειστικά ψηφιακά εφέ και να με πείσει ότι ναι αυτή την στιγμή ένα τεράστιο ρομπότ διαπερνά ένα λεωφορείο κάνοντας roller-skating και στην συνεχεία συγκρούεται με ένα άλλο τεράστιο ρομπότ και η ποιότητα των εφέ με κάνει να νομίζω ότι κάποιος τρελός στην παραγωγή έφτιαξε αληθινά ρομπότ κατά λάθος και δεν είναι εφε και μάλλον εκεί πήγαν τα λεφτά..

Η πλοκή. Η μάλλον η έλλειψης αυτής… Μου την σπάει τρελά όταν ακούω για έλλειψη πλοκής… Κανένα μα κανένα έργο δεν έχει έλλειψη πλοκής… Απλά σε κάποια η πλοκή βγάζει νόημα, σε αλλά δεν βγάζεις άκρη , σε κάποια είναι παιδικό παραμύθι και σε κάποια αλλά είναι τα άπαντα της θεωρίας του χάους με ολίγων Θεωρία μαύρης τρύπας και ψιλοκομμένο meaning of life. Εδώ η πλοκή είναι απλή… Και έτσι πρέπει να είναι… Ειδικά στο πρώτο μισό είναι σαν να σκηνοθετεί ο Spielberg και να βλέπουμε τον ΕΤ σε νέα έκδοση. Boy meets Camaro, then finds girl, but Camaro is cooler and you can have sex with it. Στα ενδιάμεσα αναλαμβάνει ο ορίτζιναλ γκάνγκστερ Bay και εκεί είναι που σου πέφτει το σαγόνι, μερικά ποπ κορν από το στόμα και μια παλιά μνήμη που είχες όταν τράκερνες τον πλαστικό Μεγκατρον με τον άλλο πλαστικό Οπτιμους Πραιμ και τα έβλεπες στην φαντασία σου όχι πλαστικά αλλά αληθινά να πέφτουν και να γκρεμίζουν σπίτια, όλο αυτό το πακέτο αναδύεται από τον βυθό της παιδικής σου μνήμης και δεν το πιστεύεις και προσπαθεί η κοπέλα σου να δει αν έχεις σφυγμό και τελικά έλεος τι στον που*** βλέπει χωρίς βυζιά, και έχει μείνει κάγκελο, για κάτσε να του κάνω γλύκες μπας και βγει από το κώμα. Συνέβη σε πολλούς γνωστούς μου αυτό το τελευταίο.

Πρέπει να το έχεις μέσα σου. Να έχεις φανταστεί τεραστία ρομπότ να κάνουν ρημαδιό μια πόλη. ΝΑ χαίρεσαι με εκρήξεις πυραύλους και τον γλυκό ήχο του οπλοπολυβόλου να κάνει ρατατατατατα και να μην αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμα του. Αλλιώς δεν θα περάσεις καλά. Θα βαρεθείς λόγω διάρκειας, θα σου φανεί ψεύτικο, θα είσαι μικρού IQ αν έχεις πάει και περίμενες πιότητα.

Στα συν: Ο Σιας που είχε τρελό γέλιο , πιστεύει την πράσινη οθόνη και δείχνει γιατί ο Spielberg τον έχωσε να κάνει τον γιο του Indiana Jones στο 4. Η Μεγκαν, που αν δεν ξέρετε γιατί αξίζει δεν είστε καν γκέι μάλλον τυφλοί είστε (ακόμα και οι γκέι μπορούν να «νιώσουν ηλεκτρικό σοκ τις αλεπούς). Η αισχρή καταστροφή των πάντων κινούμενα και μη. Η πώρωση της μεταμόρφωσης και το holly shit που έρχεται 2 δεύτερα μετά. Οι μάχες που μόνο σαν του καρτούν δεν είναι.

Στα πλην: Τα κλασσικά Bayγραφημενα, αμερικανικές σημαίες , σούπερ γκέι αγάπη του στρατιώτη και του Στράτου ως μάτσο μαν γενικότερα, το passion του bumblebee που έγραψαν και στο chud.com, ο Τουρτούρο (όχι ξανά pls).

Εντζοι … εντ…. Γκουντbay μονότονοι…..

Clerks I & II (1994-2006)

Clerks

Ίσως από τις πρώτες μου επαφές με αυτό που αποκαλείται ανεξάρτητος Αμερικάνικος κινηματογράφος. Ανοίγω το τηλέραμα ή κάτι τέτοιο απ’ότι θυμάμαι, και βλέπω την εν λόγω ταινία να προβάλλεται σε κάποιο κανάλι κάποια άγρια ώρα. Βιντεοκασσέτα rec και άσε το να γράφει. Θρίαμβος!!!! Ασπρόμαυρο ταινιάκι, λιτότατη παραγωγή, σκηνοθεσία Kevin Smith που στη συνέχεια μαθαίνεις ότι είναι ο Silent Bob, και ένα ντελίριο από σαρωτικό χιούμορ τίγκα σε κάθε είδους χυδαία ατάκα.

Το story απλό. Η ημέρα δύο εικοσάρηδων υπαλλήλων ενός μικροκαταστήματος-βίντεο κλαμπ. Ανησυχίες, φιλοσοφίες, γκομενικά, πίπες, πόλεμος των άστρων, χόκεϊ κωλόχαρτο τα πάντα. Ασύλληπτοι διάλογοι, φοβερές φιγούρες, παρανοϊκά σκηνικά.

Clerks II

Δώδεκα χρόνια μετά βλέπεις ότι βγαίνει sequel και ξενερώνεις. Άντε… να το δω…. Η παράγωγη καλή, η ταινία έγχρωμη, ο Dante, ο Randal ο Jay και ο Silent Bob εμφανώς γερασμένοι, το convenient store έχει καεί και τη θέση του παίρνει ένα fast food. Δε λέω…ήμουν ελαφρώς αρνητικά προδιαθετημένος. Όσο να’ναι η εξυπνάδα και η πρωτοτυπία του πρώτου, ακόμα και αν επαναληφθεί δεν είναι της ίδια ποιότητας. Τελικά το σκηνικό είναι πάνω κάτω το ίδιο αλλά εξίσου απολαυστικό!

Thanx ρε Kevin, κάνεις και γαμώ τις ταινίες. Συνέχισε έτσι και άσε τον κόσμο να’σε ξέρει μόνο από το Dogma.

Death Proof (2007)

Καταρχήν θέλω να ευχαριστήσω τη Lifo και όλους τους μάγκες και τις γκόμενες που δουλεύουν εκεί γιατί έχουν κάνει την Πέμπτη γαμώ τις μέρες. Να ευχαριστήσω επίσης το Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο για την γαμάτη εβδομάδα που μας πρόσφερε στον ωραιότερο θερινό της Αθήνας, τη Δεξαμενή. I would also like to thank my friends που η υπερβολική σινεφιλία τους με έκανε να λατρέψω το καλό σινεμά. Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου τον Κουέντιν Ταραντίνο για όλα όσα μου έχει προσφέρει. Για όποιον δεν κατάλαβε το Σάββατο είδα το Death Proof!!!!

Όταν έμαθα ότι θα προβληθεί το Σάββατο το βράδυ μόνο που δεν φιλούσα τους περαστικούς. Άρρωστος; Το πιο πιθανό. Στη Δεξαμενή είχαμε μαζευτεί όλοι οι καμμένοι Ταραντινικοί. Σε όσους έχουν την ατυχία να μην την ακούν με τον Κουέντιν, θα ήθελα να τους ενημερώσω ότι η κάθε ταινία του, αποτελεί σταθμό, σχολιάζεται για χρόνια από τα παρεάκια, και προβάλεται με όλα τα συνοδευτικά πάνω από δέκα φορές το χρόνο. Όποιος άλλωστε δεν έχει δει τουλάχιστον τρεις φορές την κάθε του ταινία, λυπάμαι που θα το πω, αλλά είναι άσχετος με το σινεμά.

Και τώρα στο θέμα μας. Death proof. Στα ελληνικά κάτι σαν «Αλεξιθάνατο». Αναφέρεται βέβαια στο αυτοκίνητο του Κερτ Ράσελ. Ο οποίος, ναι, είναι ένας μανιακός δολοφόνος κασκαντέρ που σκοτώνει γκόμενες με το death proof αμάξι του. Μιλάμε για άλλες φάσεις. Σκάει σε επαρχιακή πόλη του Τέξας και στοχεύει τα chicks με τα hot pants. Ο Ράσελ γραφικός σε βαθμό λατρείας, οι γκόμενες τυπάρες, οι μουσικές top και ο Κουέντιν να μεγαλουργεί. Και μπροστά και πίσω από την κάμερα. Όταν καθαρίζει από το Τέξας πηγαίνει Τενεσί μεριά και εκεί χλωμιάζει. Ναι, χλωμιάζει. Γιατί βρίσκει άλλες γκόμενες, οι οποίες είναι και αυτές κασκαντέρ και καυλώνουν με τα fast cars. Η συνέχεια επί της οθόνης.

Την ταινία τη γούσταρα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Και φυσικά δεν είναι μόνο το στόρυ ή σκηνοθεσία ή οι γκόμενες, αλλά η παραγωγή, το μοντάζ, όλα, μα όλα. Δεν έχω λόγια. Απευθύνομαι στους λίγους που με καταλαβαίνουν: Απλώς ακόμα μια ταινία του Ταραντίνο. Τελεία.

Θα είχε πλάκα να την βλέπαμε οπως αρχικά είχε προγραμματιστεί, παρέα δηλαδή με το Planet Terror του Ροντρίγκεζ (τι καΐλας και αυτός, είδα πάλι χτες το Dusk till Dawn και γούσταρα). ΤΟ Β-MOVIE ΖΕΙ, κουφάλες σοβαροφανείς, κουλτουριάδες, αγάμητοι, θα πνιγείται στη μούχλα σας!

Jackie Brown (1997)

Την ξαναείδα πρόσφατα και γούσταρα ακόμα περισσότερο. Μιλάμε για μια σούπερ αδικημένη ταινία η οποία θα πάρει σιγά σιγά τη θέση που της αξίζει στην καρδιά όλων των σινεφίλ. Το πρόβλημα με το Jackie Brown ήταν ότι για τους μαλάκες που δεν γουστάρουν Ταραντίνο ήταν μια ταινία του Ταραντίνο, ενώ για τους άλλους μαλάκες που γουστάρουν Κουέντιν δεν ήταν όσο Ταραντίνο θα ήθελαν. Φοβερό; Πράγματι.

Αφήνοντας στην άκρη αυτή την ηλίθια διαμάχη των Ταραντινοφάνς και των λοιπών (ηλίθια, γιατί μόνο σε ηλίθιους μπορεί να μην αρέσει ο Ταραντίνο), το Jackie Brown είναι μέσα στα top 5 funky ταινιάκια ever. Φόρος τιμής του μάστερ Κουέντιν στις blaxploitation ταινίες των 70’s αλλά όχι μόνο. Η Pam Grier μας θυμίζει ένδοξες εποχές Foxy Brown και Black Mama, White Mama αλλά δεν μένει εκεί. Ο Robert Forster βγαλμένος από τα b-movies του με άλλο στυλάκι. Και πάνω από όλους και όλα ο θεός μας, ο ένας και μοναδικός Samuel Jackson, πιο cool από ποτέ (αξίζει να δεί κανείς την ταινία μόνο και μόνο για την ασύλληπτη εμφάνιση του Jackson). O Ταραντίνο βρωμαέι από παντού. Οι διάλογοι που δεν λένε τίποτα, γιατί ποτέ δεν ήθελαν να πουν, η κάμερα στις γνωστές της πρακτικές και τα αγγλικά, όπως πάντα, σουρεαλιστικά διασκεδαστικά.

Βαριέμαι να γράψω άλλα. Εμπιστευτείτε τον Κουέντιν (όσοι τον αμφισβητείτε εμπιστευτείτε εμένα) και έχετε δυόμισι ώρες εγγυημένου fun.

Half Nelson (2006)

Msn, Τετάρτη, 21:15 (περίπου)
Oh la la: Τελικά τι θα κάνεις Κου?
Qu: Λέω να πάω σινεμά μωρέ…
Oh la la: Δε ψήνεσαι να δούμε το “X”?
Qu: Μπα... πολύ φοβάμαι ότι θα το βγάλει αύριο το ταινιάκι το Ideal και θα το χάσω.

Όπως ήδη καταλάβατε, χθες πήγα για άλλη μια φορά μόνος μου στον κινηματογράφο, αλλά όπως λέει και ο σοφός λαός: “μερικά πράγματα καλύτερα να τα κάνεις με τον εαυτό σου”. Την είχα σταμπάρει την εν λόγω ταινία από τα “προσεχώς” πριν από μία άλλη παράσταση που είχα δει στη συγκεκριμένη αίθουσα. Το trailer μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον και ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι το Half Nelson, είναι κατά πάσα πιθανότητα μία αρκετά αξιόλογη, για το γούστο μου, ταινία. Χάρηκα πολύ όταν διαψεύσθηκα ευχάριστα… το Half Nelson ήταν κάτι πολύ παραπάνω από μια αρκετά αξιόλογη ταινία.

Δύο λόγια για τα βασικά

Ο κεντρικός ήρωας τις ταινίας είναι ένας καθηγητής Ιστορίας, εκεί γύρω στα 30, ο οποίος διδάσκει με τον ιδιαίτερο τρόπο του, σε ένα σχολείο για “κατώτερα” παιδία και παράλληλα προπονεί την ομάδα μπάσκετ των κοριτσιών. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει με τα ναρκωτικά γίνεται γνωστό σε μία του μαθήτρια και η ταινία σκιαγραφεί υπέροχα τους δύο πρωταγωνιστές και τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσά τους.

Προσωπική ματιά

Παρόλο που η ταινία των Ryan Fleck και Anna Bodan θίγει άμεσα και έμμεσα πολλά επίκαιρα θέματα (φυλετικός και κοινωνικός ρατσισμός, ναρκωτικά, φτώχια, μοναξιά, κλπ), σε καμία περίπτωση δεν το κάνει με τον τόσο κραυγαλέο τρόπο που μας έχει συνηθίσει το Hollywood (και όχι μόνο). Η “σύγχρονη” σκηνοθεσία ακολουθεί λιτούς και καλαίσθητους δρόμους, με την ιδιαιτερότητα που προσδίδουν τα επιτηδευμένα “ερασιτεχνικά” πλάνα που χρησιμοποιούνται αρκετά, χωρίς να λείπουν τα “κλασσικά” στοιχεία της τραγικής ειρωνείας και της τελικής κάθαρσης. Οι μουσικές στιγμές μπορεί να είναι μετρημένες δεν παύουν όμως να είναι εξαιρετικές και να συμβάλουν άμεσα στη συναισθηματική ερμηνεία πολλών σκηνών. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο, που αποτελείται από τον σχετικά άσημο Ryan Gosling και την πιτσιρίκα Shareeka Epps, καθώς και όλο το cast αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις και πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.

Επειδή από τα παραπάνω μπορεί να συμπεράνατε βιαστικά ότι το Half Nelson δεν είναι τίποτα άλλο από μία ακόμα βαρετή “ψευτοκουλτουριάρικη” ταινία, σας διαβεβαιώ ότι δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Σίγουρα είναι ότι πιο ενδιαφέρον έχω δει τους τελευταίους μήνες και σίγουρα θα έβαζε σοβαρή υποψηφιότητα για μία θέση στο top-10 των all time αγαπημένων μου ταινιών, αν είχα ένα. Αν το πετύχετε λοιπόν είτε σε κάποια αίθουσα είτε σε dvd, σας παροτρύνω να το δείτε χωρίς δεύτερη σκέψη.

That’s all folks….

Ο Δράκουλας των Εξαρχείων (1983)

Παραγωγής 1983. Μιλάμε για πρωτοπορία, όχι μαλακίες. Μιλάμε για εποχή που αν δεν γύριζες ταινία για την αριστερά και τον εμφύλιο ακολουθόύσε λιθοβολισμός. Την εποχή της αγιοποίησης της αριστεράς και του ΚΚΕ (το κακό που έκανε αυτό το κόμμα στην ελληνική κοινωνία ελάχιστα το έχουμε καταλάβει), ο Νικόλας γυρίζει την πρώτη Σπλάτερ ελληνική ταινία!!! Πολύ μπροστά ο άνθρωπος, λέμε. Τα γαμάει όλα, και πολύ καλά κάνει. Σενάριο μηδενικό, πλην της κεντρικής ιδέας που είναι η δημιουργία του τέλειου μουσικού. Έτσι ο Δράκουλας που μένει πια στα Εξάρχεια (ο Τζούμας είναι τέλειος) προσπαθεί να φτιάξει το μουσικό από τα χέρια του Χέντριξ, τα δάχτυλα του Χιώτη και το σώμα του Χατζιδάκη. Το αποτέλεσμα είναι ο Τζιμάκος! Σουρεαλισμός πέμπτου επιπέδου. Οι ξεθαμένοι νεκροί - ζόμπι επαναστατούν, ο Τζιμάκος δίνει και ο Τζώννυ με τον Κοτρώνεν είναι οι βοηθοί του δράκουλα. Άλλο επίπεδο! Για ακόμα μια φορά παρελαύνει το γνωστό παρεάκι (Πουλίκας, Καφεντζόπουλος σε ρόλο συνδικαλιστή ζόμπι!, Άσημος και λοιποί). Αποτέλεσμα: Νομίζω η πλέον cult ταινία, με όλη τη σημασία του όρου, του ελληνικού κινηματογράφου. Δεν βλέπεται! Άψογη.

Η Ψυχή στο Στόμα (2005)

"Πούτσο και ξύλο ρε, πούτσο και ξύλο"... Στην ταινία του ο Οικονομίδης παρουσιάζει στο πρόσωπο του Τάκη, έναν μικροαστό άνθρωπο των ημερών μας. Ένας άνθρωπος που δέχεται πιέσεις και σφαλιάρες από παντού, αλλά σαν καλός χριστιανός γυρίζει και το άλλο μάγουλο σε κάθε χτύπημα. "Είμαι καλά ρε, είμαι καλά" προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του και βρίσκει την λύτρωση κάθε φορά στο μίζερο αυτοκίνητό του. Απομονωμένος στο μόνο μέρος που μπορούσε να νιώσει καλά αφήνει την συσσωρευμένη οργή του σαν κάτι το φυσικό, σαν κάτι το αναμενόμενο, με ένα κατσαβίδι. Η γυναίκα, το αφεντικό, η αδελφή, ο γαμπρός, ο φίλος, όλοι αυτοί ενάντια στον Τάκη. Πολλές οι αναφορές για την σημερινή κοινωνία με δόση υπερβολής ή και όχι. Σκληρή ταινία για ανθρώπους που ξεφεύγουν από τα κλισέ του καθωσπρεπισμού. Οι βρισιές μπορεί να ενοχλήσουν και ίσως να κουράσουν. Δυνατές οι ερμηνείες από τους Λίτση, Κεχαγιόγλου και Μουρίκη. Η ταινία είναι λεπίδα στο στομάχι.

Τηλεκανίβαλοι (1987)

Επιτέλους έφτασε η ώρα που όλοι περιμέναμε. Ο Δάσκαλος εισέρχεται στο ταπεινό blog μας. Τι να πρωτογράψει κανείς; Και πώς να ξεκινήσει; Ερωτήματα που κανείς δεν είναι ικανός να απαντήσει. Σαν πρώτη ταινία επέλεξα τους Τηλεκανίβαλους, χωρίς να την ξεχωρίζω βέβαια από τα υπόλοιπα αριστουργήματα που μας έχει χαρίσει αυτός ο τεράστιος σκηνοθέτης που λέγεται Νίκος Ζερβός. Εκτός από την παρουσία του Σέρτζιο Ζερβόνε λοιπόν πίσω από τις καμέρες αξίζει να αναφερθεί το πρωταγωνιστικό καστ. Ξεκινάμε λοιπόν την απαρίθμηση της all star ομάδας. Πουλίκας, Τζουμ, Βλάσης, ΣαΜπου, Γιοκαρίνης, Παπακωνσταντίνου και φυσικά ο κολοσσιαίος Τζώνυ Βαβούρας. Το concept της ταινίας απλό, αναδεικνύοντας μέσα από αυτή την απλότητα το μεγαλείο της τέχνης. Κλέφτης – διαρρήκτης (Πουλίκας) μπαίνει νύχτα στα κεντρικά της κρατικής τηλεόρασης αλλά βρίσκεται τυχαία την επόμενη μέρα στη θέση του γενικού διευθυντή. Η συνέχεια είναι μια σπουδή στην εκλεπτυσμένη ειρωνεία. Η ταινία αποτελεί, θα έλεγα απαύγασμα της έβδομης τέχνης, αναμειγνύοντας μαεστρικά την αφηγηματική μαεστρία του Μπέργκμαν, την επιδεξιότητα του χειρισμού της αγωνίας του Χίτσκοκ και τον λυρισμό του ιταλικού νεορεαλισμού του Φελίνι και του Βισκόντι. Επίσης φανερές είναι και οι επιρροές της νουβέλ βαγκ του Γκοντάρ και του Τριφό. Στη συγκεκριμένη ταινία ο Ζερβός καταφέρνει να συνδυάσει με αμίμητη μαεστρία όλες τις παραπάνω πτυχές δημιουργώντας μια ταινία που μπορεί να περιγραφεί μόνο με τη λέξη Αριστούργημα. Ο σινεφίλ θα προβληματιστεί, ο ευρωπαϊστής θα γοητευτεί και απλός θεατής θα αναγκαστεί να δει πλέον το νόημα της ζωής με άλλο μάτι. Αξιοσημείωτες οι ερμηνείες, φανερώνουν ηθοποιούς με ουσιαστική κατανόηση του θαύματος που λέγεται έβδομη τέχνη, και κάτω από την καθοδήγηση του Δάσκαλου, εξωτερικεύουν όλες τις πτυχές του τεράστιου ταλέντου τους. Για θεατές που αγαπούν τον πραγματικά καλό κινηματογράφο.

Donnie Darko (2001)

'' Why do you wear that stupid rabbit suit ?'' ρωταει ο Donnie τον Frank σε μια απο τις συναντησεις τους.. '' Why do you wear that stupid man suit ?'' απανταει ο Frank.. Μια απο τις ατακες της ταινιας που εχει γινει σλογκαν σε διαφορα φορουμ (το εχω δει και σε t-shirt) αφιερωμενα σε μια απο τις καλυτερες ταινιες των τελευταιων χρονων (προσωπικα ειναι απο τις αγαπημενες μου ταινιες ever). Ενας ευφυης, με ψυχολογικες διαταραχες, εφηβος ακουει μια φωνη στον υπνο του και ακολουθωντας την βλεπει μια μορφη που μοιαζει με κουνελι να τον προειδοποιει οτι ο κοσμος θα καταστραφει σε 28 μερες, 6 ωρες, 42 λεπτα και 12 δευτερολεπτα...

Η πρωτη λεξη που μου ερχεται στο μυαλο για αυτην την ταινια ειναι αλλοκοτη. Η ατμοσφαιρα που την διεπει μου δινει την αισθηση εκεινων των στιγμων οταν ξυπνας αποτομα και για λιγα δευτερολεπτα βρισκεσαι αναμεσα στην πραγματικοτητα και το ονειρο. Επισης σε αφηνει με πολλα ερωτηματα τα οποια ερμηνευονται με διαφορους τροπους, κατι το οποιο βρισκω απολυτα γοητευτικο (καπου διαβασα οτι το προσφατο director's cut που κυκλοφορησε προσπαθει να απαντησει καποια απο αυτα, πραγμα το οποιο αφαιρει σιγουρα απο την ταινια- προτιμηστε την κανονικη εκδοση). Αν μπειτε στο τριπακι του εργου θα το λατρεψετε, αλλα σε καθε περιπτωση θα δειτε μια παραγωγη πολυ πιο διαφορετικη και ενδιαφερουσα απο ο,τι εχουμε συνηθισει να βλεπουμε απο την αλλη πλευρα του Ατλαντικου.

Diarios De Motocicleta (The Motorcycle Diaries) (2004)

Τι κοινό έχουν ο Che και ο Maradona? Και οι δύο ήταν Αργεντινοί θα μου πείτε. Είστε σωστοί, αλλά πέρα από αυτό, οι δύο αυτοί κύριοι ίσως υπήρξαν τα δύο μεγαλύτερα ινδάλματα της ανθρωπότητας για τον αιώνα που μας πέρασε, ανεξαρτήτως πολιτικών και ποδοσφαιρικών προτιμήσεων. Η ταινία "Ημερολόγια μοτοσικλέτας" είναι αφιερωμένη στη ζωή του πρώτου. Πιο συγκεκριμένα, αυτό το film μας παρουσιάζει ένα κομμάτι της ζωής του Ernesto Rafael Guevara de la Serna πριν την επαναστατική του δράση. Ο Fuser, νεαρός γιατρός ακόμα, ξεκινάει μαζί με τον βιολόγο φίλο του Alberto Granado, ένα φιλόδοξο ταξίδι πάνω σε μία μοτοσικλέτα, με στόχο να γυρίσουν ένα μεγάλο κομμάτι της Νοτίου Αμερικής. Πέρα από τις επιστημονικές του φιλοδοξίες που τον ώθησαν σ'αυτήν την περιπέτεια, ο Ernesto, με τον έντονο ανθρωπισμό που τον χαρακτηρίζει από τα πολύ νεαρά του χρόνια, έρχεται αντιμέτωπος και με μία νέα κοινωνικοπολιτική πρόκληση. Φίλοι ΔΑΠίτες μην ανησυχείτε, δεν έχει πολλές κομμουνιστικές πίπες μέσα η ταινία. Θα την παρακολουθήσετε ευχάριστα (παρά τα συνθήματα που αναφωνείτε στα αμφιθέατρα...). Σκηνοθεσία από τον Walter Salles, πανέμορφη φωτογραφία και ο αγαπημένος των δεσποινίδων Gael Garcia Bernal στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Mulholland Drive (2001)

Είτε τη λατρεύεις είτε τη μισείς. Εγω πάλι τη λάτρεψα. Για 145 λεπτά γίνεται της πουτάνας και γύρω σου όλοι αναρωτιούνται αν καταλαβαίνουν ή αν τους έχει σαλέψει. O David Lynch, ήδη μας είχε αποδείξει την ''τρέλα'' του με το Μπλε Βελούδο αλλά αυτό παραπάει. Η ταινία κινείται διαρκώς μεταξύ αληθινού και ψεύτικου, μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, σε εναλλασσόμενα παράλληλα σύμπαντα και όλα περιπλέκονται τόσο αρμονικά μεταξύ τους που για να αντιληφθείς την ολότητά τους πρέπει ή να το έχεις κάψει, είτε να μοιραστείς τη νηφαλιότητά σου με τους φίλους σου. Έπεσε πολύ συζήτηση και ανάλυση για να μπορέσουμε να καταλάβουμε (στο 50%) τί παιζόταν εκεί μέσα. Τα hints είναι πολλά και καλά τοποθετημένα μέσα στο έργο. Αν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, κάτι πιάνεις. Εμένα ήταν η καλύτερη ταινία μου για το 2001 και δεν καταλαβαίνω τις αφοριστικές κριτικές που δέχτηκε. Δεν φταίει πάντα το κοινό του Village ή η στενομυαλιά μας, φταίει ότι δεν είμαστε έτοιμοι να κάτσουμε και να σκεφτούμε ''τί θέλει να πει ο ποιητής'', μόνο τη μασημένη τροφή καταναλώνουμε. Αν δεν το είχατε δει τότε, σας το συνιστώ σε dvd...θα καείτε ανεπιφύλακτα...

Shortbus (2006)

Αναμφισβήτητα η πιο ανατρεπτική ταινία φέτος. Ένα κλαμπάκι επ' ονόματι Shortbus ανέλαβε να ''ψυχαγωγήσει'' όλα τα φρίκουλα της Νέας Υόρκης, αναμειγνύοντας με μαγευτικό τρόπο το art στοιχείο με το stage performing, τις μουσικές μπαλάντες με την πολιτική και τον ελεύθερο έρωτα με πολλαπλούς συντρόφους. Θριαμβεύει το gay στοιχείο αλλά θα είσασταν κοντόφθαλμοι αν νομίζατε ότι περί αυτού πρόκειται. Ο Cameron Mitchell ψυχαναλύει πειραγμένους και καταπιεσμένους χαρακτήρες της μεγαλούπολης, και εργασιακά και (κυρίως) σεξουαλικά. Η λύση είναι η απελευθέρωση και η ανάγκη να ανακαλύψουμε τους εαυτούς μας. Άλλωστε το σώμα, η καρδιά και το μυαλό παίζουν περίεργα παιχνίδια. Η ανοργασμική ψυχολόγος και το gay ζευγάρι που αναζητάει ένα αναζωογονητικό τρίτο άτομο, είναι οι κύριοι ήρωες όμως πάνω στην παλέτα του Shortbus θα βρείτε πολλούς χαρακτήρες καρικατούρες που συγκλονίζουν. Αν αντέχετε τις ακραίες ερωτικές σκηνές (κυρίως ανάμεσα σε gay) και έχετε όρεξη να κατανοήσετε τα μη προφανή του ιδιαιτέρου ''πλησίον'' μας, τότε να την προτιμήσετε. Σίγουρα θα απολαύσετε το όλο underground κλίμα της ταινίας και θα χασκογελάτε με τα σόκινγκ πλάνα. Το Αστυ πάντως γέμισε, και φυσικά όχι μόνο με gay.

Team America: World Police (2004)

Έχετε δει ποτέ μαριονέτες να καταστρέφουν το Παρίσι προσπαθώντας να προλάβουν μια πυρηνική καταστροφή? Να πανηγυρίζουν με cocktails στο αρχηγείο της αντιτρομοκρατικής ομάδας (το οποίο βρίσκεται μέσα στο στόμα του Abe αν θυμάμαι καλά) την αστυνόμευση του κόσμου? Να επιδίδονται σε παθιασμένο sex πριν μία μεγάλη αποστολή στη βόρεια Κορέα? Αυτά και άλλα πολλά (που τα κρατάω για έκπληξη) σε μία ταινία σταθμό στον παγκόσμιο κινηματογράφο (???) όπου οι Trey Parker και Matt Stone (δημιουργοί του South Park) δείχνουν για άλλη μία φορά ότι δε σέβονται κανέναν και τίποτα, και φυσικά κράζουν τους πάντες. Any way…η ταινία έχει φανταστικό χιούμορ και είναι άκρως ισοπεδωτική όσον αφορά πολλές πτυχές της Αμερικάνικης (και παγκόσμιας) πραγματικότητας. Προτείνω λοιπόν παρεάκι, καναπέ, όλα τα απαραίτητα “αξεσουάρ” και Team America στο Dvd. Άντε…καλά να περάσετε!

Οι Ζωές των Άλλων - Das Leben der Anderen (2006)

Την προηγούμενη Πέμπτη αποφάσισα με την Χ. να πάμε μια βόλτα προς Άστυ μεριά για να δούμε την ταινία Οι Ζωές των Άλλων. Στο Άστυ είχα να πάω πολλά χρόνια, πρέπει να μουν ακόμα φοιτητής. Θα είχα δει καμιά ιρανική ή κανά Χίτσκοκ, ούτε που θυμάμαι. Αυτό που θυμάμαι από εκείνες τις ένδοξες μέρες είναι πως το Άστυ ήταν πάντα άδειο. Φτάνουμε λοιπόν Κοραή, κατεβαίνουμε τις σκάλες του σινεμά και παθαίνω πλάκα. Το Άστυ γεμάτο. Θετικό σημάδι σκέφτηκα. Ο πολύς κόσμος σε τέτοια σινεμά δείχνει ότι η ταινία πιθανότατα δεν θα είναι καμιά κουλτούρα για την κουλτούρα. Και τη βαριέμαι την κουλτούρα... πόσο τη βαριέμαιιι. Μπαίνουμε στην αίθουσα, μετά από κανά πεντάλεπτο ούτε θέση. Ω λα λα! Ξεκινάει. Μα καλά τι όνομα και αυτό του σκηνοθέτη! Florian Henckel von Donnersmarck! Με τέτοιο όνομα δεν γίνεται να μην κάνει καλή ταινία ψιθύρησα στη Χ. Δυόμισι ώρες μετά έπεφταν οι τίτλοι τέλους και εγώ ήμουν ενθουσιασμένος με αυτά που είχα δει. Καταπληκτική!! Τίποτα λιγότερο. Χρόνια είχα να δω τέτοια ταινία. Απλός, απέρριτος, άμεσος, ρεαλιστικός κινηματογράφος. Συμπαγείς χαρακτήρες, δομημένοι άψογα. Εκπληκτικό casting. Και μην ξεχνάτε πως το casting έχει τεράστια σημασία. Το έχει πει και ο Μπέργκμαν άλλωστε. Μια απεικόνιση του κομμουνιστικού καθεστώτος απλή, άνετη, αβίαστη, φανερώνοντας, όχι εκβιαστικά, πως εκείνο το σύστημα, που κάποιοι ακόμα το προφασίζονται, δεν ήταν τίποτα άλλο από μια στιγνή, φασιστική δικτατορία. Κανένας εύκολος εντυπωσιασμός, καμία επιτήδευση και καλά ποιοτικού κινηματογράφου και πω πω νόημα. Καταπληκτική φωτογραφία, το Βερολίνο μαγευτικό. Το τέλος του λυτρωτικό, κάθαρση. Και τα γερμανικά... τι ωραία γλώσσα! Es ist fur mich, αναφώνησε ο πρώην πράκτορας της Στάζι. Μεγάλε, για πάρτι σου. Το αξίζεις! Τρέξτε να το δείτε όσο παίζεται ακόμα. Τα σκάει.

Ράδιο Μόσχα (1995)

Κυριακή χτες, είπαμε με κάτι φίλους (ξέρετε τώρα) να δούμε κανένα ταινιάκι από τα δικά μας. Μέσα στη μανία που μας έχει πιάσει τον τελευταίο καιρό για το σύγχρονο cult ελληνικό σινεμά (ο όρος cult είναι πολύ παρεξηγημένος βέβαια, μεγάλη συζήτηση για το πώς ορίζεται), αποφασίσαμε να δούμε το Ράδιο Μόσχα του Νίκου Τριανταφυλλίδη. Είχα ακούσει πολλά για τη συγκεκριμένη ταινία και για τον Τριανταφυλλίδη (για όσους δεν γνωρίζουν εκτός από σκηνοθέτης είναι και ο ιδιοκτήτης του Gagarin), τον οποίο και εκτιμάω όχι μόνο σαν σκηνοθέτη. Μετά από μιάμιση ώρα προβολής, έπεσαν οι τίτλοι τέλους και τα κουρέλια παρουσιάστηκαν προβληματισμένα αλλά και διχασμένα. Άλλοι μίλησαν για ιδιαίτερη ταινία, με κάποιες γραφικότητες που μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί, οι υπόλοιποι για μια μαλακία ολκής. Εγώ ανήκω στους πρώτους. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, υποβλητικότατη η μουσική, η παρακμή δοσμένη με έναν τρόπο αρκετά διαφορετικό από τον συνηθισμένο. Ένα παράλληλος κόσμος, χωρίς τοπικό ή χρονικό προσδιορισμό. Ο Χάρρυ Κλυν σε ένα ρόλο τελείως διαφορετικό από αυτούς που τον έχουμε συνηθίσει, φανέρωσε μια άλλη, άγνωστη πτυχή του πολύ πλούσιου υποκριτικού του ταλέντου. Η Ρωσίδα χορεύτρια ήταν μια απόλυτα artistic φιγούρα. Ωραία επιλογή. Οι χαρακτήρες του Σουγκλάκου και του Γκουσγκούνη θα μπορούσαν να λείπουν. Ο cult ήρωας πρέπει να διαμορφώνεται μέσα στην ίδια την ταινία και όχι να έρχεται πακέτο από πριν. Νομίζω ότι η μιάμιση ώρα που θα αφιερώσει κάποιος για να δει αυτή την ταινία αξίζει. Πρέπει βέβαια να το δείτε λίγο αφαιρετικά. Τι άντε έτσι μασημένα όλα; Σας παρακαλώ! Σας παρακαλώ! Δεν θέλω να διολισθαίνουμε σε ευκολίες!

High Fidelity (2000)

"Did I listen to pop music because I was miserable, or was I miserable because I listened to pop music?" Με αυτόν τον προβληματισμό, ο Rob Gordon δια στόματος John Cusack ξεκινά να παραθέτει top 5 χωρισμούς, επαγγέλματα, ανησυχίες και προβληματισμούς που πάνω, κάτω απασχολούν όλους τους "αποτυχημένους" τριαντάρηδες του κόσμου. Τι συμβαίνει όμως όταν για αρωγούς στην προσπάθεια ανεύρεσης της τρομακτικής αλλά και σωτήριας αλήθειας έχει δύο ψυχωτικούς μουσικοφύτουλες που τσακώνονται για ένα "the" και κυκλοφορούν με T-shirts με τη φάτσα του Yanni? Τα αποτελέσματα είναι ξεκαρδιστικά και οι καταστάσεις οικείες. Κατά πάσα πιθανότητα όλοι την έχετε δει αυτήν την ταινία, αλλά είπα να γράψω ένα post μπας και έχει ξεφύγει κανένας. Βασισμένο στο βιβλίο του Nick Hornby, σκηνοθεσία του Stephen Frears, ανεπανάληπτος Jack Black στο ρόλο του υπάλληλου στο δισκάδικο και soundtrack με Beta Band, Stereolab, Velvet Underground, Stevie Wonder κ.α. Συνταγή υψηλής πιστότητας και σίγουρης επιτυχίας.

Frank Miller's 300 (Μάρτιος 2007)

Επιτέλους μια ταινία που δεν παρουσιάζει τους Αρχαίους Έλληνες ούτε χαζοχαρούμενες αδερφές, ούτε μέθυσους ψευτόμαγκες, που το μόνο που τους νοιάζει είναι το πότε θα διοργανωθεί το επόμενο όργιο. Η ταινία βασίζεται στο πανέμορφο graphic Novel του Frank Miller, το οποίο βασίζεται στην μάχη των Θερμοπυλών το 481 π.Χ. Μην περιμένετε ιστορική ακρίβεια και ακριβή μεταφορά της πασίγνωστης σε μας ιστορίας βεβαίως, βεβαίως. Είπαμε... βασίζεται σε graphic Novel. Αυτό που πρέπει να περιμένετε είναι απίστευτα οπτικά εφέ, πάρα πολύ καλή σκηνοθεσία και φωτογραφία, καλές ερμηνείες και ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ στιγμές μάχης. Οι Σπαρτιάτες είναι μάγκες, είναι ιδεαλιστές, δεν μασάνε τα αρχίδια τους στην κυριολεξία. Δεν είναι φλώροι, έχουν μεγαλώσει με τα ιδανικά Πατρις (Σπάρτη), Θρησκεία(δωδεκάθεο), Οικογένεια και είναι ΠΟΛΥ τσαντισμένοι που οι Πέρσες ήρθαν να τους χαλάσουν την σιέστα. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή όπου ο Πέρσης αγγελιοφόρος φτάνει στην Σπάρτη και ζητάει γη και ύδωρ, ο Λεωνίδας τον απειλεί με το σπαθί, ο Πέρσης απαντάει "This is Madness" και ο Λεωνίδας κραυγάζοντας "This is Sparta" τον... Η συνέχεια στις οθόνες σας τον Μάρτιο.

"Spartans, tonight we dine in hell!!!"

Σπιρτόκουτο

Γουστάρω πολύ όταν από το πουθενά βλέπω ταινίες για τις οποίες δεν ξέρω τίποτα και τελικά πέτυχες τρίποντο μαμά.. Έτσι λοιπόν ένα ωραίο (βλέπε σάπιο) απόγευμα αντί να δω... τον τοίχο, είπα να ψάξω στο greek movies και πέτυχα αυτό το ταινιάκι που με άρπαξε από τα μούτρα. Το όλο στόρι διαδραματίζεται στους 4 τοίχους ενός τυπικού μικροαστικού νοικοκυριού στον Κορυδαλλό. Στο επίκεντρο ο φωνακλάς πατέρας που όμως έχει χάσει το παιχνίδι του ελέγχου (πάει το΄χασες το πάνω χέρι αγόρι μου..) και γενικά μια οικογένεια μπουρδέλο που όμως γουστάρουμε να βλέπουμε ως παραδοσιακοί ηδονοβλεψίες. Ο Ερρίκος Λίτσης (ποιος?) στον ρόλο του πατέρα δίνει ρέστα και θέτει υποψηφιότητα για μια θέση στην πινακοθήκη των cult ηρώων που αγαπάμε. Οι συνεχείς φωνές/καυγάδες/ένταση μπορεί να κουράζουν λίγο αλλά μπορεί και όχι....

Με λίγα λόγια επειδή βαρέθηκα να γράφω και δεν έχετε και τπτ καλύτερο να κάνετε στη ζωή σας, δείτε το. Τόσες και τόσες μαλακίες έχετε δει αυτό θα σας πειράξει??

Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας

Ναι, το γνωρίζω ότι όλοι σας το περιμένατε σε μια περίοπτη θέση. Και προφανώς δεν σας απογοητεύσαμε. Δεν γινόταν ο φόβος και η παράνοια να μην κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Τι ωραία που έχουμε περάσει βλέποντας αυτό το ταινιάκι, ε κουρέλια; Να μην τα θυμάμαι καλύτερα γιατί συγκινούμαι και με πιάνουν τα κλάματα και είναι και χαράματα, οπότε γάματα. Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας λοιπόν (Fear and Loathing in Las Vegas, κατά το πρωτότυπο). Τι να πρωτοπώ; Βοηθήστε ρε σκληροί. 1998, Γκίλλιαμ σκηνοθεσία, Τζόννυ Ντεπ και Μπενίσιο Ντελ Τόρο. Dream team με λίγα λόγια. Μπορεί να είναι και ότι πιο φεύγα έχω δει ποτέ μου (τς τς τς, υπερβολές!). Drugs, drugs και αν δεν το καταλάβατε drugs. Στηριγμένο στο βιβλίο του θρυλικού δημοσιογράφου ιδρυτή του gonzo Hunter S. Thompson , ξεκινά με την ενδεικτική φράση: «Ήμασταν στην έρημο, όταν ξεκίνησαν να μας πιάνουν τα ναρκωτικά». Δημοσιογράφος και δικηγόρος (για ποιό λόγο????) πάνε στο Λας Βέγκας για να ... Να σας πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι. Και μάλλον ούτε αυτοί. Και δεν έχει και καμία σημασία. Αν καταφέρεις να το δεις λίγο (τόσο δα) υπερβατικά, θα το λατρέψεις.

What To Do In Case Of Fire (Was Tun, Wenn Brennt? 2002)

Μα καλά γίνεται να τινάξεις ένα παλιό αρχοντικό στον αέρα, με μια βόμβα φτιαγμένη από κατσαρόλα ? Στην Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του 80 όλα γίνονται. Το φιλμ βασίζεται στον φόβο κάθε νεαρού αναρχο-αριστερού φοιτητή ότι μεγαλώνοντας θα τον απορροφήσει το σύστημα.
Μια παρέα γερμανών φοιτητών έχουν δημιουργήσει μια αναρχική οργάνωση, η οποία πρωταγωνιστεί στις διαδηλώσεις - διαμαρτυρίες των φοιτητών στο Δυτικό Βερολίνο το 80. Καμιά δεκαπενταριά χρόνια αργότερα όλοι έχουν ξεχάσει το αμαρτωλό τους παρελθόν και έχουν γίνει, ο καθένας με τον τρόπο του, γρανάζια του μηχανισμού που πολεμούσαν. Όλοι ? Όχι όλοι. Δύο φοιτητές έχουν μείνει κολλημένοι στα ιδανικά και στους αγώνες των φοιτητικών τους χρόνων. Αυτοί οι δύο επιστρέφουν σαν ξεχασμένοι εφιάλτες στις ζωές των παλιών τους συντρόφων και αναλαμβάνουν να ξανασμίξουν την παρέα πάλι μέσα στα 90ς για να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα που προκύπτει. Αρκετά καλή ταινία, όχι τόσο για τις τρομερές ερμηνείες αλλά για τους προβληματισμούς και τις συναισθηματικές εξάρσεις που θα σας προκαλέσει.