Για να έφτασες μέχρι εδώ πάει να πει ότι είσαι τόσο καμμένος που δεν χρειάζεσαι εμένα να σου πω πόσο γαμάτος είναι ο Ροντρίγκεζ. Ωστόσο σαν συνεπής blogger (έχει πλάκα που όλοι αναφέρονται στον όρο λες και είναι καμιά ξεχωριστή ράτσα) θα κάνω ένα comment στην τελευταία ταινία του μάστερ Ρόμπερτ.Ήταν εκπληκτικό. Είχα πολύ καιρό να γελάσω έτσι στο σινεμά. Από το πρώτο μέχρι το τελεταίο δευτερόλεπτο ήταν απολαυστικό. Η γκόμενο με το πόδι – πολυβόλο απλώς ήταν το κερασάκι της τούρτας. Ιδανικό μίγμα χαβαλέ, σινεφιλικών εμμονών, tribute σε συγκεκριμένα είδη, μουσικής και λατρείας για το σινεμά. Και πάντα με τον Ροντρίγκεζ να δίνει. Όσοι τον ξέρουν και τον γουστάρουν, θα λατρέψουν το Planet Terror. Μπορεί να μην φτάνει το Dusk till dawn, μπορεί τα κολλήματά του (και του άλλου του άρρωστου) πλέον να μην υποβόσκουν αλλά να είναι πολύ πιο αναγνωρίσιμα, αλλά το ταινιάκι είναι πολύ περισσότερο από ένα σινεφιλικό αστείο όπως γράφτηκε.
Η ταινία απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό, το οποίο έχει απενεχοποιήσει καιρό τωρά την ελαφρότητα και μέσα σε αυτή μπορεί να βρει αριστουργήματα. Το Planet Terror είναι ένα από αυτά και είμαι σίγουρος ότι σε λίγα χρόνια θα θεωρείται κλασικό. Άτυχοι όσοι δεν μπορούν να καταλάβουν αυτόν τον κινηματογράφο.
No comments:
Post a Comment