Wednesday, October 10, 2007

Η Επίσκεψη της Μπάντας (2007)



Μια μπάντα, ένα μπέρδεμα και… ανθρώπινες σχέσεις. Στο Ισραήλ του σήμερα (μπορεί και όχι), μεταβαίνει μια αιγυπτιακή μπάντα. Ένα μπέρδεμα όμως κάνει τη ζωή τους δύσκολη. Ένα λάθος, τους οδηγεί σε ένα ισραηλινό χωριό, μακριά από τους ρυθμούς της πόλης. Ο μαέστρος της μπάντας, ένας περήφανος για την αραβική καταγωγή του άνδρας, δέχεται την πρόταση της γοητευτικής ιδιοκτήτριας ενός restaurant να φιλοξενηθούν τη νύχτα. Κάποιοι φλερτάρουν, άλλοι παραδίνουν μαθήματα για το πώς φέρονται σε μια γυναίκα και άλλοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν το Summertime. Και όλα αυτά με φόντο την απίθανη electric στολή της αιγυπτιακής αστυνομίας. Προσπαθούν να κατανοήσουν ο ένας τον άλλο, αλλά τελικά, το μόνο που καταφέρνουν είναι να μάθουν λίγα πράγματα για τους ίδιους τους εαυτούς τους. Καλοστημένη και άμεση ταινία, δίχως να προσπαθεί να πει κάτι κι όμως να τα λέει τόσο γλυκά… Απολαυστική η σεκάνς με τον καρδιοκατακτητή της μπάντας να παραδίδει μαθήματα για το πώς φέρονται σε μια γυναίκα. Από τις αρκετά καλές στιγμές του φετινού σινεμά.

Friday, October 5, 2007

Sigur Ros: Heima (2007)

Αν και αυτό το post είναι καταδικασμένο να αποτύχει, δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό να γράψω μερικές λέξεις για αυτό το documentary. Γιατί αποτυχία; Γιατί πειρασμός; Απλά γιατί το Heima του Dean DeBlois είναι τόσο όμορφο που ούτε οι λέξεις μου είναι ικανές για να το μεταδώσουν, ούτε μπορώ να πορευθώ με την ιδέα ότι δε συνέβαλα, έστω και στο ελάχιστο, στο να δει έστω και ένας άνθρωπος ακόμα αυτό το καταπληκτικό οδοιπορικό.



Το θέμα του ντοκιμαντέρ, είναι η περιοδεία του Ισλανδικού post-rock (για εσάς που σε όλα πρέπει να βάζετε μία ταμπέλα) συγκροτήματος Sigur Ros, στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, για μία σειρά από ‘ανεπίσημες’ συναυλίες για τους κατοίκους ακόμα και του πιο μικρού χωριού της χώρας.


-Sigur ποιος;;; Πολύ βαρετό ακούγεται…

-Και πολύ avant-guardia βρε παιδί μου!!! Αυτή η αγέλαστη πρωτοπορία θα μας φάει!


Προσπερνάω την παραπάνω παρέμβαση και συνεχίζω. Σε ένα πρώτο gestal, το ντοκιμαντέρ μας φέρνει πιο κοντά στον κόσμο του συγκροτήματος και στη φιλοσοφία του γύρω από τη μουσική και τη ζωή του. Το εικαστικό του μέρος, παντρεύει εξαιρετικά πλάνα από τα στοιχεία της Ισλανδικής φύσης και ξανθά ξωτικόμορφα πρόσωπα, με την ιδιαίτερη, απόκοσμα μελαγχολική μουσική των Sigur Ros. Σε ένα δεύτερο όμως; Όπως μερικοί από εσάς μπορεί να φαντάζεστε, το αποτέλεσμα αυτού του γάμου είναι εκπληκτικό! Το νερό, η φωνή, τα γαλανά μάτια, η πέτρα, το τσέλο, οι κόκκινοι χαρταετοί, συνθέτουν το όνειρο της ψυχρής, της διάφανης της απόλυτης ομορφιάς!


-Καλά κατάλαβα…τοπία και μουσικούλες…

-Κουλτουριάρικες μ…κίες μωρέ. Ου μπλέξεις!


Τέλος πάντων…Ένα στοιχείο που μου έκανε τρομερή εντύπωση σε αυτό το ντοκιμαντέρ, πέρα από την εξαιρετική σκηνοθεσία και την αισθητική που ομολογουμένος με κατέβαλε, έρχεται σε αντίθεση με όσα η σύνθεση της εικόνας και του ήχου φανερώνει. Αυτό το στοιχείο είναι ο παράγοντας ‘άνθρωπος’ σε όλα τα επίπεδα αυτής της πορείας της μπάντας στην Ισλανδική επαρχεία. Μία λογική (;) υπόθεση που μπορεί να κάνει κάποιος που έχει έρθει σε επαφή με την πρωτοποριακή μουσική αυτού του σχήματος είναι ότι αυτές οι τόσο ‘εγκεφαλικές’ του συνθέσεις προέρχονται από ανθρώπους, ας πούμε, ‘ξεχωριστούς’ ή ακόμα και ‘απρόσιτους’ και όπως είναι επόμενο, απευθύνονται σε κόσμο που δεν είναι και πολύ στα καλά του. Ας μην κρύβουμε πόσο ‘κρύους’ (για κάποιο περίεργο λόγο) θεωρούμε τους βόρειους εμείς οι ‘μεσογειακοί’ τύποι. Any way…αυτό που πραγματικά βγήκε προς τα έξω από αυτήν την ταινία, είναι εντελώς αντίθετο προς αυτές τις στερεότυπες εντυπώσεις. Η θέρμη με την οποία τα μέλη του συγκροτήματος, και οι συνεργάτες μιλούσαν για αυτήν την προσπάθεια, καθώς και η ανταπόκριση του κόσμου στο κάλεσμά τους (από πιτσιρίκια μέχρι παππούδες) ήταν φοβερά ανθρώπινη. Είναι πάντα συγκινητικό να βλέπεις το μαγικό αυτό χάρισμα που έχει η τέχνη να ενώνει τον κόσμο!!!


ΥΓ. Από τα λόγια του σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ και του παραγωγού του συγκροτήματος που ήταν παρόντες στην προβολή, κατάλαβα ότι υπήρξα μέρος μία μικρής χούφτας ανθρώπων που είχαν την τιμή να είναι οι πρώτοι που βλέπουν την ταινία αυτή στις αίθουσες του κινηματογράφου…παγκοσμίως!!! Αν κατάλαβα καλά επίσης, το ντοκιμαντέρ θα βγει στην αγορά σε dvd τον Νοέμβριο, συνεπώς δε θα έχουν πολλοί την ευκαιρία να το απολαύσουν στο cinema. Δυστυχώς μερικοί ‘cinefil’ δεν μπόρεσαν να εκτιμήσουν αυτήν την ξεχωριστή εμπειρία, και δεν κατάφεραν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό για τη μιάμιση ώρα που διήρκησε το ντοκιμαντέρ. Κρίμα…



Monday, October 1, 2007

Control (2007)

Πέμπτη απόγευμα Αττικόν. Ο κόσμος άπειρος. Απόλυτα λογικό. Όποιος έχει περάσει έστω και ξόφαλτσα από αυτό που λέγεται alternativoindie (τέλος πάντων, να μην πω τίποτα...) ξέρει ποιό είναι το κόλλημα όλων αυτών των περίεργων τύπων με τους Joy Division. Αρκετά διαφημισμένο το ταινιάκι, ο Ian Curtis άλλωστε είναι ο ποιητής της αποξένωσης, ο τραγικός αυτόχειρας και πολλά άλλα μαζί, που για να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν τα κατάλαβα. Για μένα ήταν ο τραγουδιστής και ο στιχουργός μιας συγκροτηματάρας, που κάποια στιγμή την είδε αλλιώς, μας χαιρέτησε και μην τον είδατε. Είναι γνωστή βέβαια η ανάγκη για ήρωες...

Όταν έφτασα λοιπόν στο Αττικό ήμουν προκατηλλημένος αρνητικά έχοντας την εμπειρία από άλλες τέτοιου ίδους ταινίες, οι οποίες σχεδόν πάντα καταλήγουν σε μια αγιογραφία του εκάστοτε τυπά. Λογικό μεν, παιδικό δε. Δυο ώρες αργότερα έβγαινα με ένα φοβερό αίσθημα ικανοποίησης και ένα χαιρέκακο χαμόγελο να μου φτάνει μέχρι τα αυτιά. Μιλάμε για πρώτο ταινιάκι. Εκπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία που έδινε περισσότερο από παραστατικά τα θολά περίχωρα του Manchester και όλη την απεριόριστη μιζέρια τους. Ο τυπάκος που ενσάρκωσε τον Curtis σούπερ, τόσο στο πως τον έδωσε πάνω στη σκηνή, όσο και σαν συνολική ερμηνεία. Μου δημιουργήθηκε δηλαδή η εντύπωση ότι έβλεπα τον ίδιο τον Curtis. Γούσταρα επίσης τρελά τον Rob με τις εξαιρετικές – στάζουν δηλητήριο ατάκες του. Όλο αυτό το σκηνικό πλαισιομένο από τις μουσικάρες των Joy Division δεν μπορεί παρά να αποτελεί ένα γαμάτο πακέτο.

Αλλά πάνω από όλα τη γούσταρα γιατί παρουσιάζε τον Curtis όπως ήταν, σαν έναν κανονικό άνθρωπο που κάποια στιγμή κλάταρε. Το αδιέξοδο με τις γυναίκες, το αδιέξοδο που μεγάλωνε όσο αυξάνονταν η αναγνώριση, τα χάπια της επιληψίας, όλα αυτά του πέρασαν στα εικοσιτρία τη θηλειά. Δεν μου έδειχνε έναν και καλά τύπο που τον έπνιγε η αποξένωση της κοινωνίας και όλες αυτές οι πίπες, και δεν άντεχε άλλο και πήγε να κάνει παρέα στα σκουλίκια. Ένας μεσοαστός Άγγλος ήταν που έτρωγε τα πακέτα το ένα μετά το άλλο, τα χάπια τον έκαψαν και την άκουσε έτσι όπως την άκουσε.

Τον Curtis τον θαυμάζω απεριόριστα γι’ αυτό που άφησε και σε πολλές στιγμές μου ήταν εκεί με τις τραγουδάρες του. Η συγκεκριμένη ταινία με έκανε να τον εκτιμήσω ακόμα περισσότερο. Η αυτοκτονία του άθελα του του έδωσε ένα ρόλο που δεν τον επέλεξε. Ωραία δεν είναι όταν κάποια κοριτσάκια που ψάχνουν για θεούς, βλέπουν την αποκαθίλωση μέσα στη μούρη τους... Λυπάμαι παιδιά. Ήταν και αυτός ένας από εμάς. Ψάξτε αλλού τους ήρωες σας.