Control (2007)

Πέμπτη απόγευμα Αττικόν. Ο κόσμος άπειρος. Απόλυτα λογικό. Όποιος έχει περάσει έστω και ξόφαλτσα από αυτό που λέγεται alternativoindie (τέλος πάντων, να μην πω τίποτα...) ξέρει ποιό είναι το κόλλημα όλων αυτών των περίεργων τύπων με τους Joy Division. Αρκετά διαφημισμένο το ταινιάκι, ο Ian Curtis άλλωστε είναι ο ποιητής της αποξένωσης, ο τραγικός αυτόχειρας και πολλά άλλα μαζί, που για να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν τα κατάλαβα. Για μένα ήταν ο τραγουδιστής και ο στιχουργός μιας συγκροτηματάρας, που κάποια στιγμή την είδε αλλιώς, μας χαιρέτησε και μην τον είδατε. Είναι γνωστή βέβαια η ανάγκη για ήρωες...

Όταν έφτασα λοιπόν στο Αττικό ήμουν προκατηλλημένος αρνητικά έχοντας την εμπειρία από άλλες τέτοιου ίδους ταινίες, οι οποίες σχεδόν πάντα καταλήγουν σε μια αγιογραφία του εκάστοτε τυπά. Λογικό μεν, παιδικό δε. Δυο ώρες αργότερα έβγαινα με ένα φοβερό αίσθημα ικανοποίησης και ένα χαιρέκακο χαμόγελο να μου φτάνει μέχρι τα αυτιά. Μιλάμε για πρώτο ταινιάκι. Εκπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία που έδινε περισσότερο από παραστατικά τα θολά περίχωρα του Manchester και όλη την απεριόριστη μιζέρια τους. Ο τυπάκος που ενσάρκωσε τον Curtis σούπερ, τόσο στο πως τον έδωσε πάνω στη σκηνή, όσο και σαν συνολική ερμηνεία. Μου δημιουργήθηκε δηλαδή η εντύπωση ότι έβλεπα τον ίδιο τον Curtis. Γούσταρα επίσης τρελά τον Rob με τις εξαιρετικές – στάζουν δηλητήριο ατάκες του. Όλο αυτό το σκηνικό πλαισιομένο από τις μουσικάρες των Joy Division δεν μπορεί παρά να αποτελεί ένα γαμάτο πακέτο.

Αλλά πάνω από όλα τη γούσταρα γιατί παρουσιάζε τον Curtis όπως ήταν, σαν έναν κανονικό άνθρωπο που κάποια στιγμή κλάταρε. Το αδιέξοδο με τις γυναίκες, το αδιέξοδο που μεγάλωνε όσο αυξάνονταν η αναγνώριση, τα χάπια της επιληψίας, όλα αυτά του πέρασαν στα εικοσιτρία τη θηλειά. Δεν μου έδειχνε έναν και καλά τύπο που τον έπνιγε η αποξένωση της κοινωνίας και όλες αυτές οι πίπες, και δεν άντεχε άλλο και πήγε να κάνει παρέα στα σκουλίκια. Ένας μεσοαστός Άγγλος ήταν που έτρωγε τα πακέτα το ένα μετά το άλλο, τα χάπια τον έκαψαν και την άκουσε έτσι όπως την άκουσε.

Τον Curtis τον θαυμάζω απεριόριστα γι’ αυτό που άφησε και σε πολλές στιγμές μου ήταν εκεί με τις τραγουδάρες του. Η συγκεκριμένη ταινία με έκανε να τον εκτιμήσω ακόμα περισσότερο. Η αυτοκτονία του άθελα του του έδωσε ένα ρόλο που δεν τον επέλεξε. Ωραία δεν είναι όταν κάποια κοριτσάκια που ψάχνουν για θεούς, βλέπουν την αποκαθίλωση μέσα στη μούρη τους... Λυπάμαι παιδιά. Ήταν και αυτός ένας από εμάς. Ψάξτε αλλού τους ήρωες σας.