Οι Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας (1978)

Πρώτο Σάββατο στην Αθήνα το προχθεσινό, με ένα χειμώνα να διαγράφεται σκοτεινός και γοητευτικός, τι άλλο έμενε από ένα καλό σινεμαδάκι; Άλλωστε πάντα το σινεμά ήταν η διέξοδος της επιστροφής των βαρβάρων στην αγαπημένη μας μπετένια πόλη. Χαζεύοντας λοιπόν τι ταινιάκια παίζονται, με τον θεό Ρόμπερτ να καταφθάνει την Πέμπτη, το μάτι έπαισε πάνω στον Απόλλωνα. «Οι τεμπέληδες της έυφορης κοιλάδας» λέει. Τι λες ρε μεγάλε; Πού το θυμήθηκαν. Ήθελα να το δω πολύ καιρό, και τι καλύτερο από το να το δω στο σινεμά.

Κατά τις δέκα και τέταρτο λοιπόν στη Σταδίου, ο Απόλλωνας άδειος, σιγά μην είχε κόσμο, καλοκαιριάτικα, σε κλειστό και με τέτοια ταινία, όχι ξέρω τι είναι η Ελληναρία. Στο σινεμά το παρεάκι και ακόμα ένα ζευγάρι. Ή ανώμαλοι ή και γαμώ τα παιδιά. Μετά από δύο ώρες, η αλήθεια είναι πως άνετα θα άραζα στην άνετη θέση μου να δω κανά ταινιάκι ακόμα, μη σου πω και δύο. Εδώ ο Τσακίρογλου δεν μπορούσε να ανέβει είκοσι σκαλιά, πώς να πάω εγώ από τον Απόλλωνα μέχρι την Αβραμιώτου.

Καταρχάς να πως ότι ο Παναγιωτόπουλος δεν είναι η αδυναμία μου. Αλλά η συγκεκριμένη ταινία είχε κάτι. Αυτή η βραδύτητα που για άλλους είναι απωθητική (γυναίκες) και για άλλους έχει μια γοητεία (καμμένοι άντρες), έβγαζε μία μπονιουελική παρακμή, οι επιρροές του οποίου ήταν κάτι παραπάνω από εμφανείς. Η ταινία είναι καθαρά πολιτική, έστω και εναλλακτικά, όπως πρόσταζε η εποχή, και γι’ αυτό άκαιρη, αν δεν τη δεις υπό τις συνθήκες της εποχής. Οι πρωταγωνιστές σηκώνουν μεγάλο βάρος και στο τέλος σου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση.

Σε καμία περίπτωση δεν φτάνει την Νικολαϊδική ατμόσφαιρα (που νομίζω ότι ήταν ότι πιο ελπιδοφόρο έβγαλε ο νέος ελληνικός κινηματογράφος, μέσα πάντα στις εμμονές του), ούτε βέβαια τις αλαλουμτζίδικες φάρσες του Ζερβού, αλλά νομίζω ότι αξίζει κανείς να σπαταλήσει δύο ωρίτσες. Είχε κάτι τελος πάντων.