The Royal Tenenbaums (2001)

Ξέρω, ξέρω. Θα μου την πέσετε τώρα όλοι εσείς οι δήθεν cinephiles σε φάση “ποιος νομίζεις ότι είσαι” και “εσένα περιμέναμε να δούμε τους Tenenbaums” και τέτοια. Κουφάλες πόσοι από εσάς έχετε δει το Rushmore, το Life Aquatic with Steve Zissou και το The Squid and the Whale (στα οποία είναι σκηνοθέτης ή παραγωγός ο Wes Anderson)? Ούτε οι μισοί από εσάς που μου το παίζετε εξυπνάκηδες και με κράζετε. Τέλος πάντων, δίνω τόπο στην οργή γιατί θέλω να έχω ωραία διάθεση όταν γράφω για μία από τις αγαπημένες μου ταινίες.

Επειδή ένα video διάρκειας 1.50’ στο sidebar του blog δε μου φτάνει για να τιμήσω αυτήν την υπέροχη ταινία, αποφάσισα (αν και είναι έξω από τις αρχές μου) να γράψω και ένα post. Όχι πως θα το διαβάσει ποτέ κανένας, αλλά δε βαριέσαι…Any way, ξεκινάω:

Το story πάνω κάτω

Τα πράγματα είναι απλά. Μία οικογένεια από “μεγαλοφυΐες” σε φάση παρακμής και διάλυσης. Αυτό σας αρκεί…αχόρταγοι.

Γιατί αυτή η ταινία είναι ωραία

Εντάξει, τα κλασικά, ωραία σκηνοθεσία, έξυπνοι διάλογοι φανταστικές ερμηνείες (ήταν όντως όλοι απολαυστικοί) κλπ. Δε μένουμε όμως μόνο εδώ. Ένα εξαιρετικό χαρακτηριστικό της ταινίας αυτής είναι ότι καταφέρνει μέσα από “ακραία” μέσα (χαρακτήρες, καταστάσεις, χρώματα, ενδυματολογικές προτίμησες κλπ) να παρουσιάζει με κωμικό – στην επιφάνεια – τρόπο, μια εξαιρετικά δραματική και έντονα συγκινησιακή ιστορία. Από τη μία λοιπόν έχουμε τα ποντικάκια της Δαλματίας, τον Ινδό (?) υπηρέτη και τις ασορτί φόρμες Adidas, από την άλλη όμως βρίσκουμε μοναξιά, κατάθλιψη, αποτυχία, αυτοκτονία, ναρκωτικά κλπ κλπ. Μη βιαστείτε λοιπόν να κρεμάσετε το ταμπελάκι “κωμωδία” κάτω από τους Tenenbaums.

Για να μην είμαστε όμως άδικοι, πρέπει να πούμε ότι πέρα από τη δραματική επίγευση που επιβάλλεται στον κινηματογραφικό μας ουρανίσκο, η ταινία διαθέτει ιδιοφυή κωμικά στοιχεία. Αυτά τα βρίσκεις παντού μέσα στο φιλμ, με πιο απολαυστικές, κατά την ταπεινή μου άποψη, τις λεπτομέρειες που πιθανότατα εκτιμάς μετά τη δεύτερη-τρίτη “ανάγνωση”.

Τέλος, η “πολύχρωμη παιδικότητα” στο ύφος του έργου του Wes Anderson, και το γεγονός ότι η συγκεκριμένη ταινία περιέχει ένα σύνολο φανταστικών χαρακτήρων, που επί της ουσίας κανένας δεν είναι πρωταγωνιστικός, και που όλοι σε κερδίζουν αυτόματα, την κάνουν απολαυστική από κάθε άποψη!

Μουσική

Ναι!!! Αν και παραδέχομαι ότι αυτό συμβαίνει για προσωπικούς λόγους, πιστεύω ότι η μουσική της ταινίας αξίζει ξεχωριστή παράγραφο. Είναι μεγάλη μαγκιά που λέτε να επενδύεις μουσικά μία ταινία με ένα εξαιρετικό soundtrack το οποίο όμως δεν κλέβει την παράσταση από την ίδια την ταινία. Στην προκειμένη περίπτωση το αποτέλεσμα είναι άψογο (ίσως καλύτερο από του ποδολάγνου μικρού θεού που τον έχετε κάνει τοτέμ και τον προσκυνάτε διαρκώς...ελάτε τώρα…χαχαχαχα). Από Beatles και Vivaldi, μέχρι Velvet Underground και Ramones. Άλλος ένας όμως λόγος για τον οποίο λάτρεψα αυτήν την ταινία, είναι γιατί μέσω αυτής ανακάλυψα (αν και καθυστερημένα ως τέκνο της Αθηναϊκής “επαρχίας”) έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του προσωπικού μου μουσικού Σύμπαντος. To “needle in the hay” από τον Elliot Smith, με τον Richie να μονολογεί “I’m going to kill myself tomorrow”, μου “έσκισε” την καρδιά από την πρώτη στιγμή (περισσότερα για τον Elliot Smith στο μουσικό section του blog).

Επίλογος

Λοιπόν…το ταινιάκι είναι εξαιρετικό και όσο δεν το έχετε δει να σπεύσετε να το δείτε το συντομότερο γιατί θα σας εξετάσω. Όλοι τώρα εσείς οι συγκαμένοι και δυσκοίλιοι (thanx Τζουμ) κουκουέδες και ψευτοκουλτουριάριδες που βρήκατε την ταινία και καλά pretentious και ότι άλλο σκατόψυχο μπορείτε να εφεύρετε για να μιζεριάσετε, μπορείτε να κάνετε ένα print αυτό το post, να τυλίξετε το Α4, και να το χώσετε εκεί που ξέρετε.

Καλή προβολή!