Τηλεκανίβαλοι (1987)

Επιτέλους έφτασε η ώρα που όλοι περιμέναμε. Ο Δάσκαλος εισέρχεται στο ταπεινό blog μας. Τι να πρωτογράψει κανείς; Και πώς να ξεκινήσει; Ερωτήματα που κανείς δεν είναι ικανός να απαντήσει. Σαν πρώτη ταινία επέλεξα τους Τηλεκανίβαλους, χωρίς να την ξεχωρίζω βέβαια από τα υπόλοιπα αριστουργήματα που μας έχει χαρίσει αυτός ο τεράστιος σκηνοθέτης που λέγεται Νίκος Ζερβός. Εκτός από την παρουσία του Σέρτζιο Ζερβόνε λοιπόν πίσω από τις καμέρες αξίζει να αναφερθεί το πρωταγωνιστικό καστ. Ξεκινάμε λοιπόν την απαρίθμηση της all star ομάδας. Πουλίκας, Τζουμ, Βλάσης, ΣαΜπου, Γιοκαρίνης, Παπακωνσταντίνου και φυσικά ο κολοσσιαίος Τζώνυ Βαβούρας. Το concept της ταινίας απλό, αναδεικνύοντας μέσα από αυτή την απλότητα το μεγαλείο της τέχνης. Κλέφτης – διαρρήκτης (Πουλίκας) μπαίνει νύχτα στα κεντρικά της κρατικής τηλεόρασης αλλά βρίσκεται τυχαία την επόμενη μέρα στη θέση του γενικού διευθυντή. Η συνέχεια είναι μια σπουδή στην εκλεπτυσμένη ειρωνεία. Η ταινία αποτελεί, θα έλεγα απαύγασμα της έβδομης τέχνης, αναμειγνύοντας μαεστρικά την αφηγηματική μαεστρία του Μπέργκμαν, την επιδεξιότητα του χειρισμού της αγωνίας του Χίτσκοκ και τον λυρισμό του ιταλικού νεορεαλισμού του Φελίνι και του Βισκόντι. Επίσης φανερές είναι και οι επιρροές της νουβέλ βαγκ του Γκοντάρ και του Τριφό. Στη συγκεκριμένη ταινία ο Ζερβός καταφέρνει να συνδυάσει με αμίμητη μαεστρία όλες τις παραπάνω πτυχές δημιουργώντας μια ταινία που μπορεί να περιγραφεί μόνο με τη λέξη Αριστούργημα. Ο σινεφίλ θα προβληματιστεί, ο ευρωπαϊστής θα γοητευτεί και απλός θεατής θα αναγκαστεί να δει πλέον το νόημα της ζωής με άλλο μάτι. Αξιοσημείωτες οι ερμηνείες, φανερώνουν ηθοποιούς με ουσιαστική κατανόηση του θαύματος που λέγεται έβδομη τέχνη, και κάτω από την καθοδήγηση του Δάσκαλου, εξωτερικεύουν όλες τις πτυχές του τεράστιου ταλέντου τους. Για θεατές που αγαπούν τον πραγματικά καλό κινηματογράφο.