Την ξαναείδα πρόσφατα και γούσταρα ακόμα περισσότερο. Μιλάμε για μια σούπερ αδικημένη ταινία η οποία θα πάρει σιγά σιγά τη θέση που της αξίζει στην καρδιά όλων των σινεφίλ. Το πρόβλημα με το Jackie Brown ήταν ότι για τους μαλάκες που δεν γουστάρουν Ταραντίνο ήταν μια ταινία του Ταραντίνο, ενώ για τους άλλους μαλάκες που γουστάρουν Κουέντιν δεν ήταν όσο Ταραντίνο θα ήθελαν. Φοβερό; Πράγματι.Αφήνοντας στην άκρη αυτή την ηλίθια διαμάχη των Ταραντινοφάνς και των λοιπών (ηλίθια, γιατί μόνο σε ηλίθιους μπορεί να μην αρέσει ο Ταραντίνο), το Jackie Brown είναι μέσα στα top 5 funky ταινιάκια ever. Φόρος τιμής του μάστερ Κουέντιν στις blaxploitation ταινίες των 70’s αλλά όχι μόνο. Η Pam Grier μας θυμίζει ένδοξες εποχές Foxy Brown και Black Mama, White Mama αλλά δεν μένει εκεί. Ο Robert Forster βγαλμένος από τα b-movies του με άλλο στυλάκι. Και πάνω από όλους και όλα ο θεός μας, ο ένας και μοναδικός Samuel Jackson, πιο cool από ποτέ (αξίζει να δεί κανείς την ταινία μόνο και μόνο για την ασύλληπτη εμφάνιση του Jackson). O Ταραντίνο βρωμαέι από παντού. Οι διάλογοι που δεν λένε τίποτα, γιατί ποτέ δεν ήθελαν να πουν, η κάμερα στις γνωστές της πρακτικές και τα αγγλικά, όπως πάντα, σουρεαλιστικά διασκεδαστικά.
Βαριέμαι να γράψω άλλα. Εμπιστευτείτε τον Κουέντιν (όσοι τον αμφισβητείτε εμπιστευτείτε εμένα) και έχετε δυόμισι ώρες εγγυημένου fun.
No comments:
Post a Comment