Death Proof (2007)

Καταρχήν θέλω να ευχαριστήσω τη Lifo και όλους τους μάγκες και τις γκόμενες που δουλεύουν εκεί γιατί έχουν κάνει την Πέμπτη γαμώ τις μέρες. Να ευχαριστήσω επίσης το Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο για την γαμάτη εβδομάδα που μας πρόσφερε στον ωραιότερο θερινό της Αθήνας, τη Δεξαμενή. I would also like to thank my friends που η υπερβολική σινεφιλία τους με έκανε να λατρέψω το καλό σινεμά. Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου τον Κουέντιν Ταραντίνο για όλα όσα μου έχει προσφέρει. Για όποιον δεν κατάλαβε το Σάββατο είδα το Death Proof!!!!

Όταν έμαθα ότι θα προβληθεί το Σάββατο το βράδυ μόνο που δεν φιλούσα τους περαστικούς. Άρρωστος; Το πιο πιθανό. Στη Δεξαμενή είχαμε μαζευτεί όλοι οι καμμένοι Ταραντινικοί. Σε όσους έχουν την ατυχία να μην την ακούν με τον Κουέντιν, θα ήθελα να τους ενημερώσω ότι η κάθε ταινία του, αποτελεί σταθμό, σχολιάζεται για χρόνια από τα παρεάκια, και προβάλεται με όλα τα συνοδευτικά πάνω από δέκα φορές το χρόνο. Όποιος άλλωστε δεν έχει δει τουλάχιστον τρεις φορές την κάθε του ταινία, λυπάμαι που θα το πω, αλλά είναι άσχετος με το σινεμά.

Και τώρα στο θέμα μας. Death proof. Στα ελληνικά κάτι σαν «Αλεξιθάνατο». Αναφέρεται βέβαια στο αυτοκίνητο του Κερτ Ράσελ. Ο οποίος, ναι, είναι ένας μανιακός δολοφόνος κασκαντέρ που σκοτώνει γκόμενες με το death proof αμάξι του. Μιλάμε για άλλες φάσεις. Σκάει σε επαρχιακή πόλη του Τέξας και στοχεύει τα chicks με τα hot pants. Ο Ράσελ γραφικός σε βαθμό λατρείας, οι γκόμενες τυπάρες, οι μουσικές top και ο Κουέντιν να μεγαλουργεί. Και μπροστά και πίσω από την κάμερα. Όταν καθαρίζει από το Τέξας πηγαίνει Τενεσί μεριά και εκεί χλωμιάζει. Ναι, χλωμιάζει. Γιατί βρίσκει άλλες γκόμενες, οι οποίες είναι και αυτές κασκαντέρ και καυλώνουν με τα fast cars. Η συνέχεια επί της οθόνης.

Την ταινία τη γούσταρα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Και φυσικά δεν είναι μόνο το στόρυ ή σκηνοθεσία ή οι γκόμενες, αλλά η παραγωγή, το μοντάζ, όλα, μα όλα. Δεν έχω λόγια. Απευθύνομαι στους λίγους που με καταλαβαίνουν: Απλώς ακόμα μια ταινία του Ταραντίνο. Τελεία.

Θα είχε πλάκα να την βλέπαμε οπως αρχικά είχε προγραμματιστεί, παρέα δηλαδή με το Planet Terror του Ροντρίγκεζ (τι καΐλας και αυτός, είδα πάλι χτες το Dusk till Dawn και γούσταρα). ΤΟ Β-MOVIE ΖΕΙ, κουφάλες σοβαροφανείς, κουλτουριάδες, αγάμητοι, θα πνιγείται στη μούχλα σας!