Με Σαρλότ Ράμπλινγκ φυσικά και δεν υπήρχε θέμα για το αν θα πάω να την δω. Έβαλα λοιπόν κσκολάκι και σκούφο και κατηφόρησα την Καλλιρόης προς Φιξ μεριά. Παρεπιπτόντως, ο Μικρόκοσμος γαμεί και δέρνει, είναι το σινεμά που πλέον γουστάρω να πηγαίνω περισσότερο, και συνήθως με εξαιρετικές ταινίες.Ήξερα πάνω κάτω τι θα δω, οπότε ήμουν από πριν προετοιμασμένος για το «καλλιτεχνικό» της υπόθεσης. Και δυστυχώς δεν διαψεύστηκα. Ξεπερασμένος κινηματογράφος, χαρακτηριστικό δείγμα μιας τάσης, ή μάλλον όχι τάσης, αλλά κανόνα του σινεμά του 70, με όλα τα «κουλτουριάρικα» κλισέ να αναπτύσσονται, η αλήθεια είναι, μαεστρικά. Και όμως το ήξερα αλλά πήγα να τη δω. Και παρόλο που σε κάποια σημεία, σκέφτηκα τι ωραίο θα ήταν να έβλεπα κανέναν Γουές Άντερσον στο σπίτι (ελέω qu), στο τέλος βγήκα γουστάροντας και χαμογελώντας.
Το θέμα είναι γιατί; Παρόλο που με την κυρία Liliana Cavani και τους σκηνοθέτες του στυλ της έχω κόψει διπλωματικές χρόνια τώρα, η συγκεκριμένη ταινία είχε κάτι πλάνα που τα σκάνε. Βιέννη του 56. Μιλάμε για άλλο πράγμα. Τι πόλη όμως ε; Χωρίς να είναι loud είναι τόσο, μα τόσο, κλασάτη. Και αυτό στην ταινία έβγαινε παντού. Μια Βιέννη ονειρική. Λες να πάμε καμιά βόλτα; Έχετε πάει Χριστούγεννα στη Βιέννη; Αν όχι, δεν μπορείτε να φανταστείτε τί χάνεται.
Και μέσα σε αυτό το ονειρικό φυσικό σκηνικό η Ράμπλινγκ. Τι γυναίκα! Δεν πάει πιο σέξυ και με μία ψυχρότητα που σπάει κόκκαλα. Είναι αυτό που λέμε κλάση, και όχι μπαναλιτέ. Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο δεν μπορεί να συγκριθεί η Ντενέβ με τη Μπαρντό. Ή για να το κάνουμε σύγχρονο, η Κίντμαν με τη Μπελούτσι. Οι πρώτες απευθύνονται στο μυαλό και οι δεύτερες στο φαλλό. Διαλέχτε.
Άψογο πρωταγωνιστικό δίδυμο (και ο Ντερκ Μπόγκαρτ καταπληκτικός με μια κεντροευρωπαϊκή αριστοκρατικότητα που δεν την συναντάς πουθενά αλλού), ελκυστική φωτογραφία. Για εικονολάτρες και σημειολόγους του σινεμά μόνο. Α, και της γυναικείας φινέτσας.
No comments:
Post a Comment