Tuesday, December 18, 2007

Κλέφτες (2007)

Όταν είδα πρώτη φορά το «Τσίου», μάλλον τυχαία μετά από προτροπή άσχετου με το σινεμά φίλου, ενθουσιάστηκα, όχι τόσο επειδή ήταν η ταινιάρα (είχε πολλές αδυναμίες, για μένα η κύρια ήταν το «εύκολο» τέλος), αλλά γιατί μου έδωσε την εντύπωση πως εδώ υπήρχε κάτι φρέσκο. Ο Παπαδημητράτος πρότεινε κάτι καινούριο μέσα στο χρόνια πεθαμένο νέο ελληνικό κινηματογράφο. Την Πέμπτη λοιπόν που βγήκαν οι «Κλέφτες» κατέβηκα για μια ακόμα φορά την Καλλιρρόης και μπούκαρα Μικρόκοσμο.

Μετά από μιάμιση ώρα βγήκα μάλλον απογοητευμένος. Λάθος, στεναχωρημένος. Γιατί είναι παντού διάχυτο ότι ο Παπαδημητράτος μπορεί να κάνει πολύ καλό σινεμά, σύγχρονο, απαγκιστρωμένο από όλα τα κολοκλισέ που μας κατατρέχουν χρόνια τώρα, παιχνιδιάρικο, κυνικό, στιλάτο. Και μέσα σε όλα αυτά κάπου το ‘χασε.

Κάνοντας ένα διαχωρισμό (μάλλον αυθαίρετο) της ταινίας σε τρία μέρη, θα θεωρήσω το πρώτο και το τρίτο ψιλοσούπερ. Στο πρώτο, ένα intro του πρωταγωνιστικού δίδυμου, η ταινία ρέει γαμάτα. Έξυπνο χιουμοράκι, cool ερμηνείες από τον ίδιο και τον Αλεξανδρή, φαίνεται ότι ο Παπαδημητράτος αγαπάει τους ήρωές του, τους νιώθει και βγάζει μια οικειότητα που σίγουρα μπαίνει στα συν. Από την άλλη το τρίτο, στην οποία έρχονται αντιμέτωποι τα δύο άκακα «τσογλανάκια» με τους νεογιάπηδες, υπάρχει μια ευγενική κόντρα που, εκτός από την προφανή φιλολογική σημειολογία (που προσωπικά λίγο με νοιάζει), συγκρίνει – λίγο άνισα βέβαια – στάσεις ζωής και έμμεσα παίρνει θέση, που τελικά δεν είναι απαραίτητα κακό. Κινηματογραφικά είναι δοσμένη ήπια, λίγο κυνικά και με έναν σαρκασμό προς παντού, που τελικά κερδίζει πόντους. Το τέλος δε, με εξέπληξε ευχάριστα, χωρίς να διολισθαίνει σε καμία σεναριακή ευκολία και έναν μελαγχολικό ρεαλισμό.

Και τώρα έρχεται το μεσαίο κομμάτι, το οποίο δυστυχώς καταλαμβάνει και το μεγαλύτερο τμήμα της ταινίας και παρουσιάζει το «όργιο» του ζευγαριού των γιάπηδων με την Ρωσίδα «συνοδό». Ο σκοπός του Παπαδημητράτου είναι εύκολα αναγνωρίσιμος, και αν είναι να μιλήσουμε και επί προσωπικής βάσης, και μένα με αηδιάζει αυτό το «είδος» ανθρώπων. Μόνο που δεν γίνεται σινεμά μόνο με στόχους και κοινωνική κριτική. Το ζευγάρι αντιμετωπίζεται αμήχανα, δοσμένα μέσα από μια επιτηδευμένη υπερβολή (και δεν εννοώ την κόκα όπως διάβασα από κάτι άσχετους) αλλά από μια απαράδεκτη ερμηνεία της Αλικάκη και μια μετριότατη του Λαγούτη. Και φυσικά the man to blame είναι ο ίδιος ο Παπαδημητράτος, ο οποίος δεν ξέρει πώς να χειριστεί την κατάσταση. Η ταινία εδώ είναι αργόσυρτη, ως βαρετή, εξόφθαλμα illustrated, και τελικά έξω από το σινεμά που θέλει να υπηρετήσει.

Στα συν της ταινίας το πολύ καλό soundtrack.

Γενικά, περίμενα κάτι πιο απογειωτικό. Και αυτό γιατί είχα πολλές προσδοκίες. Ακόμα και έτσι βέβαια, απέχει μίλια από το αναιμικό ελληνικό σινεμά, και σε καμία περίπτωση δεν διαγράφει το σκηνοθέτη. Απλώς νομίζω ότι ήθελε περισσότερη δουλειά σεναριακά και μία πιο «ελαφριά» αντιμετώπιση του μεσαίου κομματιού. Πάντως, όπως και αν έχει το πράγμα, θα πάω να δω την επόμενη ταινία του Παπαδημητράτου χωρίς δεύτερη σκέψη.

2 comments:

Stylianee said...

Εμένα γιατί μου άρεσε, παρόλες τις αδυναμίες της; Το τέλος δε, λατρεμένο και δυσοίωνο.

Anonymous said...

Kserei kaneis an mporoume na tin katevasoume (mesw torrent as poume) gia na ti doume kai emeis?