Paranoid Park (2007)

‘Πολύ κρύο ρε π%#&τη μου. Πού πας ρε κακομοίρη με το μπλουζάκι και το σακάκι μέσα στα μεσάνυχτα να περπατήσεις στην Αθήνα. Ρε μπας και έπρεπε να αράξω σπίτι να δω το clerks για χιλιοστή φορά στο χαζοκούτι;’

Κοιτώντας προς τα πάνω καθώς κατηφόριζα προς το ‘Μικρόκοσμο’ μαζί με το ζεύγος, μπορούσα να δω το συννεφάκι με αυτές μου τις σκέψεις να κρυσταλλώνεται μέσα στην παγωνιά της Παρασκευής…ευτυχώς δεν την ‘άρπαξα’ και γλύτωσα τον πυρετό το Σαββατόβραδο!

Καλά καλά…έχετε ήδη ξενερώσει με το άθλιο humor μου γι’αυτό περνάω στο κυρίως.

Το Paranoid Park του Gus Van Sant λίγο έλλειψε να γίνει άλλο ένα εργάκι που δεν πρόλαβα να δω στο cinema αλλά ευτυχώς ήρθαν αλλιώς τα πράγματα και κατάφερα να απολαύσω όπως πρέπει (όπως συνηθίζω να λέω) μία εξαιρετική, κατά την ταπεινή μου άποψη, ταινία.

Αυτή η ταινία, όπως και πολλές άλλες που κάποιος κακοήθης θα έντασσε στην κατηγορία ‘καλλιτεχνικός κινηματογράφος’, δε βασίζεται πολύ στην πολυπλοκότητα του σεναρίου. Με λίγα λόγια, το σενάριο επικεντρώνεται απλά σε μία άτυχη στιγμή ενός πιτσιρικά που μαζί με το skateboard του βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή και κατέληξε μπλεγμένος σε ένα φρικτό ατύχημα. Ουσιαστικά λοιπόν, το σενάριο δεν είναι η εξιστόρηση ενός περιστατικού αλλά η απεικόνιση της ψυχολογίας και της εσωτερικής πάλης ενός εφήβου που καλείται να αντιμετωπίσει το διαζύγιο των γωνιών του, τη σχέση του με το αντίθετο φύλο, τη θέση του ως πρότυπο στα μάτια του μικρού του αδερφού και ένα θάνατο.

Όλα τα παραπάνω ‘φιλοτεχνούνται’ πάνω στη βάση της skate κουλτούρας και μέσα σε ένα γοητευτικό πλέγμα εξαιρετικής σκηνοθεσίας που ‘παίζει’ με αστικές εικόνες και πλάνα επικεντρωμένα στον (απροσδόκητα καλό) πρωταγωνιστή. Όσον αφορά το soundtrack, δε μπορώ να εκφέρω αντικειμενική-και καλά-άποψη. Η παρουσία και μόνο του Elliot Smith μου είναι αρκετή!

…sorry αλλά έχω κι εγώ τα κολλήματά μου…