Οι Ζωές των Άλλων - Das Leben der Anderen (2006)

Την προηγούμενη Πέμπτη αποφάσισα με την Χ. να πάμε μια βόλτα προς Άστυ μεριά για να δούμε την ταινία Οι Ζωές των Άλλων. Στο Άστυ είχα να πάω πολλά χρόνια, πρέπει να μουν ακόμα φοιτητής. Θα είχα δει καμιά ιρανική ή κανά Χίτσκοκ, ούτε που θυμάμαι. Αυτό που θυμάμαι από εκείνες τις ένδοξες μέρες είναι πως το Άστυ ήταν πάντα άδειο. Φτάνουμε λοιπόν Κοραή, κατεβαίνουμε τις σκάλες του σινεμά και παθαίνω πλάκα. Το Άστυ γεμάτο. Θετικό σημάδι σκέφτηκα. Ο πολύς κόσμος σε τέτοια σινεμά δείχνει ότι η ταινία πιθανότατα δεν θα είναι καμιά κουλτούρα για την κουλτούρα. Και τη βαριέμαι την κουλτούρα... πόσο τη βαριέμαιιι. Μπαίνουμε στην αίθουσα, μετά από κανά πεντάλεπτο ούτε θέση. Ω λα λα! Ξεκινάει. Μα καλά τι όνομα και αυτό του σκηνοθέτη! Florian Henckel von Donnersmarck! Με τέτοιο όνομα δεν γίνεται να μην κάνει καλή ταινία ψιθύρησα στη Χ. Δυόμισι ώρες μετά έπεφταν οι τίτλοι τέλους και εγώ ήμουν ενθουσιασμένος με αυτά που είχα δει. Καταπληκτική!! Τίποτα λιγότερο. Χρόνια είχα να δω τέτοια ταινία. Απλός, απέρριτος, άμεσος, ρεαλιστικός κινηματογράφος. Συμπαγείς χαρακτήρες, δομημένοι άψογα. Εκπληκτικό casting. Και μην ξεχνάτε πως το casting έχει τεράστια σημασία. Το έχει πει και ο Μπέργκμαν άλλωστε. Μια απεικόνιση του κομμουνιστικού καθεστώτος απλή, άνετη, αβίαστη, φανερώνοντας, όχι εκβιαστικά, πως εκείνο το σύστημα, που κάποιοι ακόμα το προφασίζονται, δεν ήταν τίποτα άλλο από μια στιγνή, φασιστική δικτατορία. Κανένας εύκολος εντυπωσιασμός, καμία επιτήδευση και καλά ποιοτικού κινηματογράφου και πω πω νόημα. Καταπληκτική φωτογραφία, το Βερολίνο μαγευτικό. Το τέλος του λυτρωτικό, κάθαρση. Και τα γερμανικά... τι ωραία γλώσσα! Es ist fur mich, αναφώνησε ο πρώην πράκτορας της Στάζι. Μεγάλε, για πάρτι σου. Το αξίζεις! Τρέξτε να το δείτε όσο παίζεται ακόμα. Τα σκάει.