Ράδιο Μόσχα (1995)

Κυριακή χτες, είπαμε με κάτι φίλους (ξέρετε τώρα) να δούμε κανένα ταινιάκι από τα δικά μας. Μέσα στη μανία που μας έχει πιάσει τον τελευταίο καιρό για το σύγχρονο cult ελληνικό σινεμά (ο όρος cult είναι πολύ παρεξηγημένος βέβαια, μεγάλη συζήτηση για το πώς ορίζεται), αποφασίσαμε να δούμε το Ράδιο Μόσχα του Νίκου Τριανταφυλλίδη. Είχα ακούσει πολλά για τη συγκεκριμένη ταινία και για τον Τριανταφυλλίδη (για όσους δεν γνωρίζουν εκτός από σκηνοθέτης είναι και ο ιδιοκτήτης του Gagarin), τον οποίο και εκτιμάω όχι μόνο σαν σκηνοθέτη. Μετά από μιάμιση ώρα προβολής, έπεσαν οι τίτλοι τέλους και τα κουρέλια παρουσιάστηκαν προβληματισμένα αλλά και διχασμένα. Άλλοι μίλησαν για ιδιαίτερη ταινία, με κάποιες γραφικότητες που μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί, οι υπόλοιποι για μια μαλακία ολκής. Εγώ ανήκω στους πρώτους. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, υποβλητικότατη η μουσική, η παρακμή δοσμένη με έναν τρόπο αρκετά διαφορετικό από τον συνηθισμένο. Ένα παράλληλος κόσμος, χωρίς τοπικό ή χρονικό προσδιορισμό. Ο Χάρρυ Κλυν σε ένα ρόλο τελείως διαφορετικό από αυτούς που τον έχουμε συνηθίσει, φανέρωσε μια άλλη, άγνωστη πτυχή του πολύ πλούσιου υποκριτικού του ταλέντου. Η Ρωσίδα χορεύτρια ήταν μια απόλυτα artistic φιγούρα. Ωραία επιλογή. Οι χαρακτήρες του Σουγκλάκου και του Γκουσγκούνη θα μπορούσαν να λείπουν. Ο cult ήρωας πρέπει να διαμορφώνεται μέσα στην ίδια την ταινία και όχι να έρχεται πακέτο από πριν. Νομίζω ότι η μιάμιση ώρα που θα αφιερώσει κάποιος για να δει αυτή την ταινία αξίζει. Πρέπει βέβαια να το δείτε λίγο αφαιρετικά. Τι άντε έτσι μασημένα όλα; Σας παρακαλώ! Σας παρακαλώ! Δεν θέλω να διολισθαίνουμε σε ευκολίες!