Tuesday, March 20, 2007

Ο Δράκουλας των Εξαρχείων (1983)

Παραγωγής 1983. Μιλάμε για πρωτοπορία, όχι μαλακίες. Μιλάμε για εποχή που αν δεν γύριζες ταινία για την αριστερά και τον εμφύλιο ακολουθόύσε λιθοβολισμός. Την εποχή της αγιοποίησης της αριστεράς και του ΚΚΕ (το κακό που έκανε αυτό το κόμμα στην ελληνική κοινωνία ελάχιστα το έχουμε καταλάβει), ο Νικόλας γυρίζει την πρώτη Σπλάτερ ελληνική ταινία!!! Πολύ μπροστά ο άνθρωπος, λέμε. Τα γαμάει όλα, και πολύ καλά κάνει. Σενάριο μηδενικό, πλην της κεντρικής ιδέας που είναι η δημιουργία του τέλειου μουσικού. Έτσι ο Δράκουλας που μένει πια στα Εξάρχεια (ο Τζούμας είναι τέλειος) προσπαθεί να φτιάξει το μουσικό από τα χέρια του Χέντριξ, τα δάχτυλα του Χιώτη και το σώμα του Χατζιδάκη. Το αποτέλεσμα είναι ο Τζιμάκος! Σουρεαλισμός πέμπτου επιπέδου. Οι ξεθαμένοι νεκροί - ζόμπι επαναστατούν, ο Τζιμάκος δίνει και ο Τζώννυ με τον Κοτρώνεν είναι οι βοηθοί του δράκουλα. Άλλο επίπεδο! Για ακόμα μια φορά παρελαύνει το γνωστό παρεάκι (Πουλίκας, Καφεντζόπουλος σε ρόλο συνδικαλιστή ζόμπι!, Άσημος και λοιποί). Αποτέλεσμα: Νομίζω η πλέον cult ταινία, με όλη τη σημασία του όρου, του ελληνικού κινηματογράφου. Δεν βλέπεται! Άψογη.

2 comments:

Anonymous said...

Εκεί που οι βοηθοί έχοντας βαρεθεί αλλάζουν τους δίσκους στο πικάπ και βάζουν Μαργαρίτη, πιστεύω ότι είναι η πιο σουρεάλ στιγμή της ταινιάς.

Όλα τα λεφτά ο Τζιμάκος...

Cost said...

Αν και η ταινία όντως διακρίνεται από έναν σουρεαλισμό πέρα από το ηθελημένο, λόγω όχι επαρκώς καλά δομημένης πλοκής και χαλαρότητας στο μοντάζ, με τα απολίτικα και κομφορμιστικά σχόλιά σου (σημείο ότι δεν έπιασες τίποτα από τους υπερβολικά εμφανείς και καθόλου υπαινικτικούς συμβολισμούς του σεναρίου) το μόνο που δείχνεις είναι ότι δεν είσαι παρά ένας από τους νεκροζώντανους του φιλμ. Διατηρεί αμείωτη την επικαιρότητά του μέχρι σήμερα