Donnie Darko (2001)

'' Why do you wear that stupid rabbit suit ?'' ρωταει ο Donnie τον Frank σε μια απο τις συναντησεις τους.. '' Why do you wear that stupid man suit ?'' απανταει ο Frank.. Μια απο τις ατακες της ταινιας που εχει γινει σλογκαν σε διαφορα φορουμ (το εχω δει και σε t-shirt) αφιερωμενα σε μια απο τις καλυτερες ταινιες των τελευταιων χρονων (προσωπικα ειναι απο τις αγαπημενες μου ταινιες ever). Ενας ευφυης, με ψυχολογικες διαταραχες, εφηβος ακουει μια φωνη στον υπνο του και ακολουθωντας την βλεπει μια μορφη που μοιαζει με κουνελι να τον προειδοποιει οτι ο κοσμος θα καταστραφει σε 28 μερες, 6 ωρες, 42 λεπτα και 12 δευτερολεπτα...

Η πρωτη λεξη που μου ερχεται στο μυαλο για αυτην την ταινια ειναι αλλοκοτη. Η ατμοσφαιρα που την διεπει μου δινει την αισθηση εκεινων των στιγμων οταν ξυπνας αποτομα και για λιγα δευτερολεπτα βρισκεσαι αναμεσα στην πραγματικοτητα και το ονειρο. Επισης σε αφηνει με πολλα ερωτηματα τα οποια ερμηνευονται με διαφορους τροπους, κατι το οποιο βρισκω απολυτα γοητευτικο (καπου διαβασα οτι το προσφατο director's cut που κυκλοφορησε προσπαθει να απαντησει καποια απο αυτα, πραγμα το οποιο αφαιρει σιγουρα απο την ταινια- προτιμηστε την κανονικη εκδοση). Αν μπειτε στο τριπακι του εργου θα το λατρεψετε, αλλα σε καθε περιπτωση θα δειτε μια παραγωγη πολυ πιο διαφορετικη και ενδιαφερουσα απο ο,τι εχουμε συνηθισει να βλεπουμε απο την αλλη πλευρα του Ατλαντικου.

Diarios De Motocicleta (The Motorcycle Diaries) (2004)

Τι κοινό έχουν ο Che και ο Maradona? Και οι δύο ήταν Αργεντινοί θα μου πείτε. Είστε σωστοί, αλλά πέρα από αυτό, οι δύο αυτοί κύριοι ίσως υπήρξαν τα δύο μεγαλύτερα ινδάλματα της ανθρωπότητας για τον αιώνα που μας πέρασε, ανεξαρτήτως πολιτικών και ποδοσφαιρικών προτιμήσεων. Η ταινία "Ημερολόγια μοτοσικλέτας" είναι αφιερωμένη στη ζωή του πρώτου. Πιο συγκεκριμένα, αυτό το film μας παρουσιάζει ένα κομμάτι της ζωής του Ernesto Rafael Guevara de la Serna πριν την επαναστατική του δράση. Ο Fuser, νεαρός γιατρός ακόμα, ξεκινάει μαζί με τον βιολόγο φίλο του Alberto Granado, ένα φιλόδοξο ταξίδι πάνω σε μία μοτοσικλέτα, με στόχο να γυρίσουν ένα μεγάλο κομμάτι της Νοτίου Αμερικής. Πέρα από τις επιστημονικές του φιλοδοξίες που τον ώθησαν σ'αυτήν την περιπέτεια, ο Ernesto, με τον έντονο ανθρωπισμό που τον χαρακτηρίζει από τα πολύ νεαρά του χρόνια, έρχεται αντιμέτωπος και με μία νέα κοινωνικοπολιτική πρόκληση. Φίλοι ΔΑΠίτες μην ανησυχείτε, δεν έχει πολλές κομμουνιστικές πίπες μέσα η ταινία. Θα την παρακολουθήσετε ευχάριστα (παρά τα συνθήματα που αναφωνείτε στα αμφιθέατρα...). Σκηνοθεσία από τον Walter Salles, πανέμορφη φωτογραφία και ο αγαπημένος των δεσποινίδων Gael Garcia Bernal στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Mulholland Drive (2001)

Είτε τη λατρεύεις είτε τη μισείς. Εγω πάλι τη λάτρεψα. Για 145 λεπτά γίνεται της πουτάνας και γύρω σου όλοι αναρωτιούνται αν καταλαβαίνουν ή αν τους έχει σαλέψει. O David Lynch, ήδη μας είχε αποδείξει την ''τρέλα'' του με το Μπλε Βελούδο αλλά αυτό παραπάει. Η ταινία κινείται διαρκώς μεταξύ αληθινού και ψεύτικου, μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, σε εναλλασσόμενα παράλληλα σύμπαντα και όλα περιπλέκονται τόσο αρμονικά μεταξύ τους που για να αντιληφθείς την ολότητά τους πρέπει ή να το έχεις κάψει, είτε να μοιραστείς τη νηφαλιότητά σου με τους φίλους σου. Έπεσε πολύ συζήτηση και ανάλυση για να μπορέσουμε να καταλάβουμε (στο 50%) τί παιζόταν εκεί μέσα. Τα hints είναι πολλά και καλά τοποθετημένα μέσα στο έργο. Αν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, κάτι πιάνεις. Εμένα ήταν η καλύτερη ταινία μου για το 2001 και δεν καταλαβαίνω τις αφοριστικές κριτικές που δέχτηκε. Δεν φταίει πάντα το κοινό του Village ή η στενομυαλιά μας, φταίει ότι δεν είμαστε έτοιμοι να κάτσουμε και να σκεφτούμε ''τί θέλει να πει ο ποιητής'', μόνο τη μασημένη τροφή καταναλώνουμε. Αν δεν το είχατε δει τότε, σας το συνιστώ σε dvd...θα καείτε ανεπιφύλακτα...

Shortbus (2006)

Αναμφισβήτητα η πιο ανατρεπτική ταινία φέτος. Ένα κλαμπάκι επ' ονόματι Shortbus ανέλαβε να ''ψυχαγωγήσει'' όλα τα φρίκουλα της Νέας Υόρκης, αναμειγνύοντας με μαγευτικό τρόπο το art στοιχείο με το stage performing, τις μουσικές μπαλάντες με την πολιτική και τον ελεύθερο έρωτα με πολλαπλούς συντρόφους. Θριαμβεύει το gay στοιχείο αλλά θα είσασταν κοντόφθαλμοι αν νομίζατε ότι περί αυτού πρόκειται. Ο Cameron Mitchell ψυχαναλύει πειραγμένους και καταπιεσμένους χαρακτήρες της μεγαλούπολης, και εργασιακά και (κυρίως) σεξουαλικά. Η λύση είναι η απελευθέρωση και η ανάγκη να ανακαλύψουμε τους εαυτούς μας. Άλλωστε το σώμα, η καρδιά και το μυαλό παίζουν περίεργα παιχνίδια. Η ανοργασμική ψυχολόγος και το gay ζευγάρι που αναζητάει ένα αναζωογονητικό τρίτο άτομο, είναι οι κύριοι ήρωες όμως πάνω στην παλέτα του Shortbus θα βρείτε πολλούς χαρακτήρες καρικατούρες που συγκλονίζουν. Αν αντέχετε τις ακραίες ερωτικές σκηνές (κυρίως ανάμεσα σε gay) και έχετε όρεξη να κατανοήσετε τα μη προφανή του ιδιαιτέρου ''πλησίον'' μας, τότε να την προτιμήσετε. Σίγουρα θα απολαύσετε το όλο underground κλίμα της ταινίας και θα χασκογελάτε με τα σόκινγκ πλάνα. Το Αστυ πάντως γέμισε, και φυσικά όχι μόνο με gay.

Team America: World Police (2004)

Έχετε δει ποτέ μαριονέτες να καταστρέφουν το Παρίσι προσπαθώντας να προλάβουν μια πυρηνική καταστροφή? Να πανηγυρίζουν με cocktails στο αρχηγείο της αντιτρομοκρατικής ομάδας (το οποίο βρίσκεται μέσα στο στόμα του Abe αν θυμάμαι καλά) την αστυνόμευση του κόσμου? Να επιδίδονται σε παθιασμένο sex πριν μία μεγάλη αποστολή στη βόρεια Κορέα? Αυτά και άλλα πολλά (που τα κρατάω για έκπληξη) σε μία ταινία σταθμό στον παγκόσμιο κινηματογράφο (???) όπου οι Trey Parker και Matt Stone (δημιουργοί του South Park) δείχνουν για άλλη μία φορά ότι δε σέβονται κανέναν και τίποτα, και φυσικά κράζουν τους πάντες. Any way…η ταινία έχει φανταστικό χιούμορ και είναι άκρως ισοπεδωτική όσον αφορά πολλές πτυχές της Αμερικάνικης (και παγκόσμιας) πραγματικότητας. Προτείνω λοιπόν παρεάκι, καναπέ, όλα τα απαραίτητα “αξεσουάρ” και Team America στο Dvd. Άντε…καλά να περάσετε!

Οι Ζωές των Άλλων - Das Leben der Anderen (2006)

Την προηγούμενη Πέμπτη αποφάσισα με την Χ. να πάμε μια βόλτα προς Άστυ μεριά για να δούμε την ταινία Οι Ζωές των Άλλων. Στο Άστυ είχα να πάω πολλά χρόνια, πρέπει να μουν ακόμα φοιτητής. Θα είχα δει καμιά ιρανική ή κανά Χίτσκοκ, ούτε που θυμάμαι. Αυτό που θυμάμαι από εκείνες τις ένδοξες μέρες είναι πως το Άστυ ήταν πάντα άδειο. Φτάνουμε λοιπόν Κοραή, κατεβαίνουμε τις σκάλες του σινεμά και παθαίνω πλάκα. Το Άστυ γεμάτο. Θετικό σημάδι σκέφτηκα. Ο πολύς κόσμος σε τέτοια σινεμά δείχνει ότι η ταινία πιθανότατα δεν θα είναι καμιά κουλτούρα για την κουλτούρα. Και τη βαριέμαι την κουλτούρα... πόσο τη βαριέμαιιι. Μπαίνουμε στην αίθουσα, μετά από κανά πεντάλεπτο ούτε θέση. Ω λα λα! Ξεκινάει. Μα καλά τι όνομα και αυτό του σκηνοθέτη! Florian Henckel von Donnersmarck! Με τέτοιο όνομα δεν γίνεται να μην κάνει καλή ταινία ψιθύρησα στη Χ. Δυόμισι ώρες μετά έπεφταν οι τίτλοι τέλους και εγώ ήμουν ενθουσιασμένος με αυτά που είχα δει. Καταπληκτική!! Τίποτα λιγότερο. Χρόνια είχα να δω τέτοια ταινία. Απλός, απέρριτος, άμεσος, ρεαλιστικός κινηματογράφος. Συμπαγείς χαρακτήρες, δομημένοι άψογα. Εκπληκτικό casting. Και μην ξεχνάτε πως το casting έχει τεράστια σημασία. Το έχει πει και ο Μπέργκμαν άλλωστε. Μια απεικόνιση του κομμουνιστικού καθεστώτος απλή, άνετη, αβίαστη, φανερώνοντας, όχι εκβιαστικά, πως εκείνο το σύστημα, που κάποιοι ακόμα το προφασίζονται, δεν ήταν τίποτα άλλο από μια στιγνή, φασιστική δικτατορία. Κανένας εύκολος εντυπωσιασμός, καμία επιτήδευση και καλά ποιοτικού κινηματογράφου και πω πω νόημα. Καταπληκτική φωτογραφία, το Βερολίνο μαγευτικό. Το τέλος του λυτρωτικό, κάθαρση. Και τα γερμανικά... τι ωραία γλώσσα! Es ist fur mich, αναφώνησε ο πρώην πράκτορας της Στάζι. Μεγάλε, για πάρτι σου. Το αξίζεις! Τρέξτε να το δείτε όσο παίζεται ακόμα. Τα σκάει.

Ράδιο Μόσχα (1995)

Κυριακή χτες, είπαμε με κάτι φίλους (ξέρετε τώρα) να δούμε κανένα ταινιάκι από τα δικά μας. Μέσα στη μανία που μας έχει πιάσει τον τελευταίο καιρό για το σύγχρονο cult ελληνικό σινεμά (ο όρος cult είναι πολύ παρεξηγημένος βέβαια, μεγάλη συζήτηση για το πώς ορίζεται), αποφασίσαμε να δούμε το Ράδιο Μόσχα του Νίκου Τριανταφυλλίδη. Είχα ακούσει πολλά για τη συγκεκριμένη ταινία και για τον Τριανταφυλλίδη (για όσους δεν γνωρίζουν εκτός από σκηνοθέτης είναι και ο ιδιοκτήτης του Gagarin), τον οποίο και εκτιμάω όχι μόνο σαν σκηνοθέτη. Μετά από μιάμιση ώρα προβολής, έπεσαν οι τίτλοι τέλους και τα κουρέλια παρουσιάστηκαν προβληματισμένα αλλά και διχασμένα. Άλλοι μίλησαν για ιδιαίτερη ταινία, με κάποιες γραφικότητες που μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί, οι υπόλοιποι για μια μαλακία ολκής. Εγώ ανήκω στους πρώτους. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, υποβλητικότατη η μουσική, η παρακμή δοσμένη με έναν τρόπο αρκετά διαφορετικό από τον συνηθισμένο. Ένα παράλληλος κόσμος, χωρίς τοπικό ή χρονικό προσδιορισμό. Ο Χάρρυ Κλυν σε ένα ρόλο τελείως διαφορετικό από αυτούς που τον έχουμε συνηθίσει, φανέρωσε μια άλλη, άγνωστη πτυχή του πολύ πλούσιου υποκριτικού του ταλέντου. Η Ρωσίδα χορεύτρια ήταν μια απόλυτα artistic φιγούρα. Ωραία επιλογή. Οι χαρακτήρες του Σουγκλάκου και του Γκουσγκούνη θα μπορούσαν να λείπουν. Ο cult ήρωας πρέπει να διαμορφώνεται μέσα στην ίδια την ταινία και όχι να έρχεται πακέτο από πριν. Νομίζω ότι η μιάμιση ώρα που θα αφιερώσει κάποιος για να δει αυτή την ταινία αξίζει. Πρέπει βέβαια να το δείτε λίγο αφαιρετικά. Τι άντε έτσι μασημένα όλα; Σας παρακαλώ! Σας παρακαλώ! Δεν θέλω να διολισθαίνουμε σε ευκολίες!

High Fidelity (2000)

"Did I listen to pop music because I was miserable, or was I miserable because I listened to pop music?" Με αυτόν τον προβληματισμό, ο Rob Gordon δια στόματος John Cusack ξεκινά να παραθέτει top 5 χωρισμούς, επαγγέλματα, ανησυχίες και προβληματισμούς που πάνω, κάτω απασχολούν όλους τους "αποτυχημένους" τριαντάρηδες του κόσμου. Τι συμβαίνει όμως όταν για αρωγούς στην προσπάθεια ανεύρεσης της τρομακτικής αλλά και σωτήριας αλήθειας έχει δύο ψυχωτικούς μουσικοφύτουλες που τσακώνονται για ένα "the" και κυκλοφορούν με T-shirts με τη φάτσα του Yanni? Τα αποτελέσματα είναι ξεκαρδιστικά και οι καταστάσεις οικείες. Κατά πάσα πιθανότητα όλοι την έχετε δει αυτήν την ταινία, αλλά είπα να γράψω ένα post μπας και έχει ξεφύγει κανένας. Βασισμένο στο βιβλίο του Nick Hornby, σκηνοθεσία του Stephen Frears, ανεπανάληπτος Jack Black στο ρόλο του υπάλληλου στο δισκάδικο και soundtrack με Beta Band, Stereolab, Velvet Underground, Stevie Wonder κ.α. Συνταγή υψηλής πιστότητας και σίγουρης επιτυχίας.

Frank Miller's 300 (Μάρτιος 2007)

Επιτέλους μια ταινία που δεν παρουσιάζει τους Αρχαίους Έλληνες ούτε χαζοχαρούμενες αδερφές, ούτε μέθυσους ψευτόμαγκες, που το μόνο που τους νοιάζει είναι το πότε θα διοργανωθεί το επόμενο όργιο. Η ταινία βασίζεται στο πανέμορφο graphic Novel του Frank Miller, το οποίο βασίζεται στην μάχη των Θερμοπυλών το 481 π.Χ. Μην περιμένετε ιστορική ακρίβεια και ακριβή μεταφορά της πασίγνωστης σε μας ιστορίας βεβαίως, βεβαίως. Είπαμε... βασίζεται σε graphic Novel. Αυτό που πρέπει να περιμένετε είναι απίστευτα οπτικά εφέ, πάρα πολύ καλή σκηνοθεσία και φωτογραφία, καλές ερμηνείες και ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ στιγμές μάχης. Οι Σπαρτιάτες είναι μάγκες, είναι ιδεαλιστές, δεν μασάνε τα αρχίδια τους στην κυριολεξία. Δεν είναι φλώροι, έχουν μεγαλώσει με τα ιδανικά Πατρις (Σπάρτη), Θρησκεία(δωδεκάθεο), Οικογένεια και είναι ΠΟΛΥ τσαντισμένοι που οι Πέρσες ήρθαν να τους χαλάσουν την σιέστα. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή όπου ο Πέρσης αγγελιοφόρος φτάνει στην Σπάρτη και ζητάει γη και ύδωρ, ο Λεωνίδας τον απειλεί με το σπαθί, ο Πέρσης απαντάει "This is Madness" και ο Λεωνίδας κραυγάζοντας "This is Sparta" τον... Η συνέχεια στις οθόνες σας τον Μάρτιο.

"Spartans, tonight we dine in hell!!!"

Σπιρτόκουτο

Γουστάρω πολύ όταν από το πουθενά βλέπω ταινίες για τις οποίες δεν ξέρω τίποτα και τελικά πέτυχες τρίποντο μαμά.. Έτσι λοιπόν ένα ωραίο (βλέπε σάπιο) απόγευμα αντί να δω... τον τοίχο, είπα να ψάξω στο greek movies και πέτυχα αυτό το ταινιάκι που με άρπαξε από τα μούτρα. Το όλο στόρι διαδραματίζεται στους 4 τοίχους ενός τυπικού μικροαστικού νοικοκυριού στον Κορυδαλλό. Στο επίκεντρο ο φωνακλάς πατέρας που όμως έχει χάσει το παιχνίδι του ελέγχου (πάει το΄χασες το πάνω χέρι αγόρι μου..) και γενικά μια οικογένεια μπουρδέλο που όμως γουστάρουμε να βλέπουμε ως παραδοσιακοί ηδονοβλεψίες. Ο Ερρίκος Λίτσης (ποιος?) στον ρόλο του πατέρα δίνει ρέστα και θέτει υποψηφιότητα για μια θέση στην πινακοθήκη των cult ηρώων που αγαπάμε. Οι συνεχείς φωνές/καυγάδες/ένταση μπορεί να κουράζουν λίγο αλλά μπορεί και όχι....

Με λίγα λόγια επειδή βαρέθηκα να γράφω και δεν έχετε και τπτ καλύτερο να κάνετε στη ζωή σας, δείτε το. Τόσες και τόσες μαλακίες έχετε δει αυτό θα σας πειράξει??

Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας

Ναι, το γνωρίζω ότι όλοι σας το περιμένατε σε μια περίοπτη θέση. Και προφανώς δεν σας απογοητεύσαμε. Δεν γινόταν ο φόβος και η παράνοια να μην κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Τι ωραία που έχουμε περάσει βλέποντας αυτό το ταινιάκι, ε κουρέλια; Να μην τα θυμάμαι καλύτερα γιατί συγκινούμαι και με πιάνουν τα κλάματα και είναι και χαράματα, οπότε γάματα. Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας λοιπόν (Fear and Loathing in Las Vegas, κατά το πρωτότυπο). Τι να πρωτοπώ; Βοηθήστε ρε σκληροί. 1998, Γκίλλιαμ σκηνοθεσία, Τζόννυ Ντεπ και Μπενίσιο Ντελ Τόρο. Dream team με λίγα λόγια. Μπορεί να είναι και ότι πιο φεύγα έχω δει ποτέ μου (τς τς τς, υπερβολές!). Drugs, drugs και αν δεν το καταλάβατε drugs. Στηριγμένο στο βιβλίο του θρυλικού δημοσιογράφου ιδρυτή του gonzo Hunter S. Thompson , ξεκινά με την ενδεικτική φράση: «Ήμασταν στην έρημο, όταν ξεκίνησαν να μας πιάνουν τα ναρκωτικά». Δημοσιογράφος και δικηγόρος (για ποιό λόγο????) πάνε στο Λας Βέγκας για να ... Να σας πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι. Και μάλλον ούτε αυτοί. Και δεν έχει και καμία σημασία. Αν καταφέρεις να το δεις λίγο (τόσο δα) υπερβατικά, θα το λατρέψεις.

What To Do In Case Of Fire (Was Tun, Wenn Brennt? 2002)

Μα καλά γίνεται να τινάξεις ένα παλιό αρχοντικό στον αέρα, με μια βόμβα φτιαγμένη από κατσαρόλα ? Στην Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του 80 όλα γίνονται. Το φιλμ βασίζεται στον φόβο κάθε νεαρού αναρχο-αριστερού φοιτητή ότι μεγαλώνοντας θα τον απορροφήσει το σύστημα.
Μια παρέα γερμανών φοιτητών έχουν δημιουργήσει μια αναρχική οργάνωση, η οποία πρωταγωνιστεί στις διαδηλώσεις - διαμαρτυρίες των φοιτητών στο Δυτικό Βερολίνο το 80. Καμιά δεκαπενταριά χρόνια αργότερα όλοι έχουν ξεχάσει το αμαρτωλό τους παρελθόν και έχουν γίνει, ο καθένας με τον τρόπο του, γρανάζια του μηχανισμού που πολεμούσαν. Όλοι ? Όχι όλοι. Δύο φοιτητές έχουν μείνει κολλημένοι στα ιδανικά και στους αγώνες των φοιτητικών τους χρόνων. Αυτοί οι δύο επιστρέφουν σαν ξεχασμένοι εφιάλτες στις ζωές των παλιών τους συντρόφων και αναλαμβάνουν να ξανασμίξουν την παρέα πάλι μέσα στα 90ς για να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα που προκύπτει. Αρκετά καλή ταινία, όχι τόσο για τις τρομερές ερμηνείες αλλά για τους προβληματισμούς και τις συναισθηματικές εξάρσεις που θα σας προκαλέσει.

Το Κακό (2005)

Τα zombie παύουν να είναι χορτοφάγα και κάνουν καλοκαιρινές διακοπές στην όμορφη Αθήνα. Μια απρόσμενη εξέλιξη, οδηγεί τους Αθηναίους στο να δείξουν το πραγματικό πρόσωπό τους (αυτό του zombie δηλαδή που παραπαίει στην μονοτονία της καθημερινότητας) και τους φιλάθλους σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα να φαγωθούν στην κυριολεξία μεταξύ τους. Κάπου εκεί ορισμένοι Αθηναίοι και Αθηναίες, απόγονοι του Κολοκοτρώνη και της Μπουμπουλίνας αποφασίζουν να βάλουν σε μια τάξη το χάος. Απίστευτη παρωδία ταινίας τρόμου, η οποία με μεγαλύτερο budget και σοβαρότερο σκηνοθέτη - cast θα έχανε το ενδιαφέρον της καθώς θα αποτελούσε μια σοβαρή προσπάθεια του ελληνικού κινηματογράφου. Παραγγείλετε την πίτσα σας, αράξτε με φίλους στους καναπέδες, πάρτε αγκαλιά τα κουκλάκια σας και αναρωτηθείτε ... "Τι στο διάολο γίνετε σε αυτή την γαμημένη πόλη ?"

Παραγωγή 2005, με πρωταγωνιστές τον Μελέτη Γεωργιάδη, την Πέπη Μοσχοβάκου, τον Αργύρη Θανάσουλα, την Σταυρούλα Θωμοπούλου, τον Ανδρέα Κοντόπουλο και σκηνοθέτη τον πολλά υποσχόμενο Γιώργο Νούσια.

Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα

Τιμητικά αποτελούν την πρώτη πρόταση. Δεν πρόκειται να κάνω καμιά αντικειμενική- κινηματογραφική ανάλυση. Θα γράψω αυτά που γουστάρω, όπως τα γουστάρω, γιατί έτσι γουστάρω. Παραγωγής 1979, σκηνοθεσία Νικολαΐδη, με πρωταγωνιστές Παναγιωτίδη, Τζούμα, Βαλαβανίδη. Οι γνωστοί άγνωστοι δηλαδή. Το concept: Παρεάκι σαραντάρηδων ψιλοτελειωμένοι, ξανασυναντιούνται μετά από χρόνια. Decadence σε όλη της τη γοητεία. Και οι τρεις πρωταγωνιστές ο ένας καλύτερος από τον άλλο. Προσωπική μου αδυναμία ο Τζουμ και ο Παναγιωτίδης. Ο χορός Τζούμα και Βαλαβανίδη και η απαγγελία του Παναγιωτίδη παίζοντας drums όλα τα λεφτά. Για ορίτζιναλ κουρέλια.