Είναι κάποια πράγματα που ακόμα και στο σινεμά είναι αξιωματικά, διέπονται από μαθηματικούς νόμους. Έτσι λοιπόν όταν ο σκηνοθέτης «το χει», το σενάριο πατάει σε ένα εξαιρετικό βιβλίο και οι ηθοποιοί μπορούν να «παίξουν» πραγματικά, ε τότε το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι σούπερ. Τώρα, αν η φωτογραφία και οι μουσική το πάνε ακόμα παραπέρα, τότε προκύπτει ταινία σαν την Εξιλέωση.Μπορεί όλα τα παραπάνω να ακούγονται ελαφρώς υπερβολικά, αλλά για μένα η ταινία λειτουργεί στην εντέλεια.
Αριστοτεχνική μεταφορά στο χρόνο, σενάριο δουλεμένο που καταφέρνει και ξεφεύγει από τη λογοτεχνική αφήγηση και να γίνεται κινηματογραφικό, και καστ το οποίο μοιάζει ιδανικό. Φυσικά τα πάντα οφείλονται στον Τζο Ράιτ, ο οποίος ξέρει ακριβώς τί θέλει να κάνει, πώς να το κάνει και προς τα πού να πάει. Και τελικά πάει σε ένα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟ φινάλε, με τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ να παραδίδει μαθήματα, ελαφρώς μπρεχτικού ύφους. Όχι όμως λόγω φόρμας αλλά γιατί αυτό ακριβώς απαιτείται. Γιατί η εξιλέωση, που τελικά δεν ήρθε ποτέ, είναι μόνο επιφανειακή άρα αποστασιοποιήμενη από αυτόν που την αναζητά με μανία.
Η φωτογραφία άκρως ρεαλιστική, επιτελεί τον πραγματικό της ρόλο, δεν θέλει να είναι πρωταγωνιστής. Και η Κίρα Νάιτλι καταπληκτική, και σε κάποιες σκηνές (πράσινο φόρεμα), εγκληματικά κομψή. Ο Μακαβόι, γιος της οικονόμου, είναι ένα μίγμα ευγένειας, μυστηρίου και πάνω και πέρα απ’ όλα καλοσύνης.
Ταινία που την απολαμβάνεις λεπτό προς λεπτό, σινεμά στυλάτο, ευγενικό, μαγικό. Μπράβο και πάλι μπράβο.
Α, και για όσους ακούνε «εποχής» και κάπως τους κάνει, ξεκολλάτε τον εγκέφαλό σας, όσο πιο γρήγορα γίνεται, να την προλάβετε στο σινεμά.
