Friday, September 21, 2007

Persepolis (2007)

Ξεκινάω λέγοντας ότι ελπίζω αυτή η υπέροχη ταινία να βγει κανονικά στις αίθουσες για να μπορούν όλοι όσοι αγαπούν το σινεμά να την απολαύσουν (όπως πρέπει ρε καναπεδο-dvdο-internetάκιδες).

Πεπεισμένος ότι δε θα έβρισκα εισιτήριο για ένα από τα ganian του 13ου Φεστιβάλ της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας, δεν το έβαλα καν στο αρχικό μου πρόγραμμα, αλλά οι θεότητες του κινηματογράφου, για καλή μου τύχη, είχαν ήδη ορίσει αλλιώς τη μοίρα μου. Έτσι, μία σειρά συμπτώσεων με οδήγησε χτες στις οκτώ το βραδάκι στη θέση Σ20 του κατάμεστου cine Δαναός, όπου και ξεκίνησε η φετινή μου πορεία μέσα στην πρωτευουσιάνικη γιορτή του σινεμά!


Όντας πολιτιστικά ημι-αμόρφωτος (γεγονός που φαίνεται και από τις ηλίθιες λέξεις που συνηθίζω να πλάθω για τα posts μου), οι μοναδικές πληροφορίες που είχα για την ταινία ήταν ότι πρόκειται περί ενός βιογραφικού (ας πούμε) κινουμένου σχεδίου βασισμένο σε ένα comic από κάποια Ιρανή. Για κάποιο περίεργο λόγω, περίμενα να δω καμία avantgardίλα που θα ισορροπούσε στην κλωστή που χωρίζει το ‘ανιαρό δήθεν’ από τη ‘μεγαλοφυΐα’. Χμμμ…


Κατά τη διάρκεια των 90+ λεπτών που διήρκησε το film, είμαι σίγουρος ότι στο πρόσωπό μου είχα ζωγραφισμένη μία έκφραση, παρόμοια με εκείνη ενός παιδιού που αφιερώνει όλη του την προσοχή και τον θαυμασμό σε κάτι που αντικρίζει για πρώτη φορά! Η Marjane Satrapi, δημιουργός του comic και σκηνοθέτης (μαζί με τον Vincent Paronnaud) έχει πλέξει μία πανέμορφη ιστορία! Το story σε γενικές γραμμές επικεντρώνεται στην πορεία της μικρής Marjane μέσα από τις θυελλώδεις κοινωνικοπολιτικές αλλαγές που σημάδεψαν το Ιράν τις προηγούμενες δεκαετίες. Η παιδικότητα και η ενηλικίωση μέσα από τον πόλεμο, την επανάσταση, την θρησκευτική καταπίεση, η αυτοεξορία και ο ανεπιτυχής επαναπατρισμός αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ταινίας. Δε μένουμε όμως μόνο εκεί…


Ένα στοιχείο που με ενθουσίασε πραγματικά στην ταινία ήταν η (για το προσωπικό μου γούστο) πανέμορφη αισθητική των κατά τα άλλα ‘απλών’ σκίτσων, που αποκαλύπτουν για άλλη μια φορά το μεγαλείο της pop κουλτούρας. Αυτό που πραγματικά όμως με έκανε να τη λατρέψω πριν καλά καλά τελειώσει, ήταν το γεγονός ότι ενώ μια τόσο δραματική ιστορία μπορεί να αποδοθεί, όπως εκατοντάδες άλλες παρόμοιες, με δακρύβρεχτο τρόπο, αυτό δεν έγινε!!! Η ταινία δεν ξεχνάει ότι είναι ‘comic’ και ένα μείγμα από έξυπνα cartoonίστικα gags και πνευματώδεις διαλόγους φροντίζει να χαράσσει τη χρυσή τομή και να τηρεί τις τέλειες αναλογίες δράματος και χιούμορ.


Any way…πολλές χαζομάρες έγραψα πάλι….Το νου σας στο πρόγραμμα των κινηματογράφων!!!!



Thursday, September 20, 2007

Planet Terror (2007)

Για να έφτασες μέχρι εδώ πάει να πει ότι είσαι τόσο καμμένος που δεν χρειάζεσαι εμένα να σου πω πόσο γαμάτος είναι ο Ροντρίγκεζ. Ωστόσο σαν συνεπής blogger (έχει πλάκα που όλοι αναφέρονται στον όρο λες και είναι καμιά ξεχωριστή ράτσα) θα κάνω ένα comment στην τελευταία ταινία του μάστερ Ρόμπερτ.

Ήταν εκπληκτικό. Είχα πολύ καιρό να γελάσω έτσι στο σινεμά. Από το πρώτο μέχρι το τελεταίο δευτερόλεπτο ήταν απολαυστικό. Η γκόμενο με το πόδι – πολυβόλο απλώς ήταν το κερασάκι της τούρτας. Ιδανικό μίγμα χαβαλέ, σινεφιλικών εμμονών, tribute σε συγκεκριμένα είδη, μουσικής και λατρείας για το σινεμά. Και πάντα με τον Ροντρίγκεζ να δίνει. Όσοι τον ξέρουν και τον γουστάρουν, θα λατρέψουν το Planet Terror. Μπορεί να μην φτάνει το Dusk till dawn, μπορεί τα κολλήματά του (και του άλλου του άρρωστου) πλέον να μην υποβόσκουν αλλά να είναι πολύ πιο αναγνωρίσιμα, αλλά το ταινιάκι είναι πολύ περισσότερο από ένα σινεφιλικό αστείο όπως γράφτηκε.

Η ταινία απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό, το οποίο έχει απενεχοποιήσει καιρό τωρά την ελαφρότητα και μέσα σε αυτή μπορεί να βρει αριστουργήματα. Το Planet Terror είναι ένα από αυτά και είμαι σίγουρος ότι σε λίγα χρόνια θα θεωρείται κλασικό. Άτυχοι όσοι δεν μπορούν να καταλάβουν αυτόν τον κινηματογράφο.

Tuesday, September 4, 2007

Οι Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας (1978)

Πρώτο Σάββατο στην Αθήνα το προχθεσινό, με ένα χειμώνα να διαγράφεται σκοτεινός και γοητευτικός, τι άλλο έμενε από ένα καλό σινεμαδάκι; Άλλωστε πάντα το σινεμά ήταν η διέξοδος της επιστροφής των βαρβάρων στην αγαπημένη μας μπετένια πόλη. Χαζεύοντας λοιπόν τι ταινιάκια παίζονται, με τον θεό Ρόμπερτ να καταφθάνει την Πέμπτη, το μάτι έπαισε πάνω στον Απόλλωνα. «Οι τεμπέληδες της έυφορης κοιλάδας» λέει. Τι λες ρε μεγάλε; Πού το θυμήθηκαν. Ήθελα να το δω πολύ καιρό, και τι καλύτερο από το να το δω στο σινεμά.

Κατά τις δέκα και τέταρτο λοιπόν στη Σταδίου, ο Απόλλωνας άδειος, σιγά μην είχε κόσμο, καλοκαιριάτικα, σε κλειστό και με τέτοια ταινία, όχι ξέρω τι είναι η Ελληναρία. Στο σινεμά το παρεάκι και ακόμα ένα ζευγάρι. Ή ανώμαλοι ή και γαμώ τα παιδιά. Μετά από δύο ώρες, η αλήθεια είναι πως άνετα θα άραζα στην άνετη θέση μου να δω κανά ταινιάκι ακόμα, μη σου πω και δύο. Εδώ ο Τσακίρογλου δεν μπορούσε να ανέβει είκοσι σκαλιά, πώς να πάω εγώ από τον Απόλλωνα μέχρι την Αβραμιώτου.

Καταρχάς να πως ότι ο Παναγιωτόπουλος δεν είναι η αδυναμία μου. Αλλά η συγκεκριμένη ταινία είχε κάτι. Αυτή η βραδύτητα που για άλλους είναι απωθητική (γυναίκες) και για άλλους έχει μια γοητεία (καμμένοι άντρες), έβγαζε μία μπονιουελική παρακμή, οι επιρροές του οποίου ήταν κάτι παραπάνω από εμφανείς. Η ταινία είναι καθαρά πολιτική, έστω και εναλλακτικά, όπως πρόσταζε η εποχή, και γι’ αυτό άκαιρη, αν δεν τη δεις υπό τις συνθήκες της εποχής. Οι πρωταγωνιστές σηκώνουν μεγάλο βάρος και στο τέλος σου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση.

Σε καμία περίπτωση δεν φτάνει την Νικολαϊδική ατμόσφαιρα (που νομίζω ότι ήταν ότι πιο ελπιδοφόρο έβγαλε ο νέος ελληνικός κινηματογράφος, μέσα πάντα στις εμμονές του), ούτε βέβαια τις αλαλουμτζίδικες φάρσες του Ζερβού, αλλά νομίζω ότι αξίζει κανείς να σπαταλήσει δύο ωρίτσες. Είχε κάτι τελος πάντων.