Friday, July 27, 2007

The Royal Tenenbaums (2001)

Ξέρω, ξέρω. Θα μου την πέσετε τώρα όλοι εσείς οι δήθεν cinephiles σε φάση “ποιος νομίζεις ότι είσαι” και “εσένα περιμέναμε να δούμε τους Tenenbaums” και τέτοια. Κουφάλες πόσοι από εσάς έχετε δει το Rushmore, το Life Aquatic with Steve Zissou και το The Squid and the Whale (στα οποία είναι σκηνοθέτης ή παραγωγός ο Wes Anderson)? Ούτε οι μισοί από εσάς που μου το παίζετε εξυπνάκηδες και με κράζετε. Τέλος πάντων, δίνω τόπο στην οργή γιατί θέλω να έχω ωραία διάθεση όταν γράφω για μία από τις αγαπημένες μου ταινίες.

Επειδή ένα video διάρκειας 1.50’ στο sidebar του blog δε μου φτάνει για να τιμήσω αυτήν την υπέροχη ταινία, αποφάσισα (αν και είναι έξω από τις αρχές μου) να γράψω και ένα post. Όχι πως θα το διαβάσει ποτέ κανένας, αλλά δε βαριέσαι…Any way, ξεκινάω:

Το story πάνω κάτω

Τα πράγματα είναι απλά. Μία οικογένεια από “μεγαλοφυΐες” σε φάση παρακμής και διάλυσης. Αυτό σας αρκεί…αχόρταγοι.

Γιατί αυτή η ταινία είναι ωραία

Εντάξει, τα κλασικά, ωραία σκηνοθεσία, έξυπνοι διάλογοι φανταστικές ερμηνείες (ήταν όντως όλοι απολαυστικοί) κλπ. Δε μένουμε όμως μόνο εδώ. Ένα εξαιρετικό χαρακτηριστικό της ταινίας αυτής είναι ότι καταφέρνει μέσα από “ακραία” μέσα (χαρακτήρες, καταστάσεις, χρώματα, ενδυματολογικές προτίμησες κλπ) να παρουσιάζει με κωμικό – στην επιφάνεια – τρόπο, μια εξαιρετικά δραματική και έντονα συγκινησιακή ιστορία. Από τη μία λοιπόν έχουμε τα ποντικάκια της Δαλματίας, τον Ινδό (?) υπηρέτη και τις ασορτί φόρμες Adidas, από την άλλη όμως βρίσκουμε μοναξιά, κατάθλιψη, αποτυχία, αυτοκτονία, ναρκωτικά κλπ κλπ. Μη βιαστείτε λοιπόν να κρεμάσετε το ταμπελάκι “κωμωδία” κάτω από τους Tenenbaums.

Για να μην είμαστε όμως άδικοι, πρέπει να πούμε ότι πέρα από τη δραματική επίγευση που επιβάλλεται στον κινηματογραφικό μας ουρανίσκο, η ταινία διαθέτει ιδιοφυή κωμικά στοιχεία. Αυτά τα βρίσκεις παντού μέσα στο φιλμ, με πιο απολαυστικές, κατά την ταπεινή μου άποψη, τις λεπτομέρειες που πιθανότατα εκτιμάς μετά τη δεύτερη-τρίτη “ανάγνωση”.

Τέλος, η “πολύχρωμη παιδικότητα” στο ύφος του έργου του Wes Anderson, και το γεγονός ότι η συγκεκριμένη ταινία περιέχει ένα σύνολο φανταστικών χαρακτήρων, που επί της ουσίας κανένας δεν είναι πρωταγωνιστικός, και που όλοι σε κερδίζουν αυτόματα, την κάνουν απολαυστική από κάθε άποψη!

Μουσική

Ναι!!! Αν και παραδέχομαι ότι αυτό συμβαίνει για προσωπικούς λόγους, πιστεύω ότι η μουσική της ταινίας αξίζει ξεχωριστή παράγραφο. Είναι μεγάλη μαγκιά που λέτε να επενδύεις μουσικά μία ταινία με ένα εξαιρετικό soundtrack το οποίο όμως δεν κλέβει την παράσταση από την ίδια την ταινία. Στην προκειμένη περίπτωση το αποτέλεσμα είναι άψογο (ίσως καλύτερο από του ποδολάγνου μικρού θεού που τον έχετε κάνει τοτέμ και τον προσκυνάτε διαρκώς...ελάτε τώρα…χαχαχαχα). Από Beatles και Vivaldi, μέχρι Velvet Underground και Ramones. Άλλος ένας όμως λόγος για τον οποίο λάτρεψα αυτήν την ταινία, είναι γιατί μέσω αυτής ανακάλυψα (αν και καθυστερημένα ως τέκνο της Αθηναϊκής “επαρχίας”) έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του προσωπικού μου μουσικού Σύμπαντος. Toneedle in the hay” από τον Elliot Smith, με τον Richie να μονολογεί “Im going to kill myself tomorrow”, μου “έσκισε” την καρδιά από την πρώτη στιγμή (περισσότερα για τον Elliot Smith στο μουσικό section του blog).


Επίλογος


Λοιπόν…το ταινιάκι είναι εξαιρετικό και όσο δεν το έχετε δει να σπεύσετε να το δείτε το συντομότερο γιατί θα σας εξετάσω. Όλοι τώρα εσείς οι συγκαμένοι και δυσκοίλιοι (thanx Τζουμ) κουκουέδες και ψευτοκουλτουριάριδες που βρήκατε την ταινία και καλά pretentious και ότι άλλο σκατόψυχο μπορείτε να εφεύρετε για να μιζεριάσετε, μπορείτε να κάνετε ένα print αυτό το post, να τυλίξετε το Α4, και να το χώσετε εκεί που ξέρετε.

Καλή προβολή!



Monday, July 23, 2007

Transformers


More than meets the eye.....
Αυτό ήταν το σλόγκαν ενός κινουμένου σχεδίου στα μέσα της δεκαετίας του 80. ήταν η γέννηση ενός από τα πλέον δημοφιλή καρτούν με πολλές συνέχειες και μεταλλάξεις και πολλά εκατομμύρια δολάρια για την εταιρεία παιχνιδιών που αποφάσισε να τα προωθήσει στην αγορά, την Hasbro. Κάποια μέρα ένα πρωί (θα πετάξει το πούλι κτλ κτλ) η εν λόγω εταιρεία είπε μετά από 22 χρόνια να κάνει μια live action ταινία με τα παιχνίδια της σε νέα μορφή ώστε να πουλήσει τρελά ξανά. Όμως επειδή εκεί είναι αμερικα και όχι μπανανια, είπαν οι άνθρωποι να ρισκάρουν και να πλερώσουν και τεσπα να φέρουν άξια παλικάρια στην δημιουργία της ταινίας δηλαδή των Spielberg και Bay. Α ναι… επίσης είπαν να χώσουν τρελό χρήμα….

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να δεις την εν λόγω ταινία. Να αναλύσεις τα συν και τα πλην. Εγώ είχα παιχνίδια transformers και έπαιζα φανατικά. Όταν τελείωσε το έργο είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Ουκ ολίγες φορές προσπαθούσα να σκεφτώ τι έβλεπα, αν ήταν αλήθεια , αν δηλαδή κάποιος κατάφερε να δημιουργήσει τα πλέον πειστικά ψηφιακά εφέ και να με πείσει ότι ναι αυτή την στιγμή ένα τεράστιο ρομπότ διαπερνά ένα λεωφορείο κάνοντας roller-skating και στην συνεχεία συγκρούεται με ένα άλλο τεράστιο ρομπότ και η ποιότητα των εφέ με κάνει να νομίζω ότι κάποιος τρελός στην παραγωγή έφτιαξε αληθινά ρομπότ κατά λάθος και δεν είναι εφε και μάλλον εκεί πήγαν τα λεφτά..

Η πλοκή. Η μάλλον η έλλειψης αυτής… Μου την σπάει τρελά όταν ακούω για έλλειψη πλοκής… Κανένα μα κανένα έργο δεν έχει έλλειψη πλοκής… Απλά σε κάποια η πλοκή βγάζει νόημα, σε αλλά δεν βγάζεις άκρη , σε κάποια είναι παιδικό παραμύθι και σε κάποια αλλά είναι τα άπαντα της θεωρίας του χάους με ολίγων Θεωρία μαύρης τρύπας και ψιλοκομμένο meaning of life. Εδώ η πλοκή είναι απλή… Και έτσι πρέπει να είναι… Ειδικά στο πρώτο μισό είναι σαν να σκηνοθετεί ο Spielberg και να βλέπουμε τον ΕΤ σε νέα έκδοση. Boy meets Camaro, then finds girl, but Camaro is cooler and you can have sex with it. Στα ενδιάμεσα αναλαμβάνει ο ορίτζιναλ γκάνγκστερ Bay και εκεί είναι που σου πέφτει το σαγόνι, μερικά ποπ κορν από το στόμα και μια παλιά μνήμη που είχες όταν τράκερνες τον πλαστικό Μεγκατρον με τον άλλο πλαστικό Οπτιμους Πραιμ και τα έβλεπες στην φαντασία σου όχι πλαστικά αλλά αληθινά να πέφτουν και να γκρεμίζουν σπίτια, όλο αυτό το πακέτο αναδύεται από τον βυθό της παιδικής σου μνήμης και δεν το πιστεύεις και προσπαθεί η κοπέλα σου να δει αν έχεις σφυγμό και τελικά έλεος τι στον που*** βλέπει χωρίς βυζιά, και έχει μείνει κάγκελο, για κάτσε να του κάνω γλύκες μπας και βγει από το κώμα. Συνέβη σε πολλούς γνωστούς μου αυτό το τελευταίο.

Πρέπει να το έχεις μέσα σου. Να έχεις φανταστεί τεραστία ρομπότ να κάνουν ρημαδιό μια πόλη. ΝΑ χαίρεσαι με εκρήξεις πυραύλους και τον γλυκό ήχο του οπλοπολυβόλου να κάνει ρατατατατατα και να μην αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμα του. Αλλιώς δεν θα περάσεις καλά. Θα βαρεθείς λόγω διάρκειας, θα σου φανεί ψεύτικο, θα είσαι μικρού IQ αν έχεις πάει και περίμενες πιότητα.

Στα συν: Ο Σιας που είχε τρελό γέλιο , πιστεύει την πράσινη οθόνη και δείχνει γιατί ο Spielberg τον έχωσε να κάνει τον γιο του Indiana Jones στο 4. Η Μεγκαν, που αν δεν ξέρετε γιατί αξίζει δεν είστε καν γκέι μάλλον τυφλοί είστε (ακόμα και οι γκέι μπορούν να «νιώσουν ηλεκτρικό σοκ τις αλεπούς). Η αισχρή καταστροφή των πάντων κινούμενα και μη. Η πώρωση της μεταμόρφωσης και το holly shit που έρχεται 2 δεύτερα μετά. Οι μάχες που μόνο σαν του καρτούν δεν είναι.

Στα πλην: Τα κλασσικά Bayγραφημενα, αμερικανικές σημαίες , σούπερ γκέι αγάπη του στρατιώτη και του Στράτου ως μάτσο μαν γενικότερα, το passion του bumblebee που έγραψαν και στο chud.com, ο Τουρτούρο (όχι ξανά pls).

Εντζοι … εντ…. Γκουντbay μονότονοι…..