Clerks I & II (1994-2006)

Clerks

Ίσως από τις πρώτες μου επαφές με αυτό που αποκαλείται ανεξάρτητος Αμερικάνικος κινηματογράφος. Ανοίγω το τηλέραμα ή κάτι τέτοιο απ’ότι θυμάμαι, και βλέπω την εν λόγω ταινία να προβάλλεται σε κάποιο κανάλι κάποια άγρια ώρα. Βιντεοκασσέτα rec και άσε το να γράφει. Θρίαμβος!!!! Ασπρόμαυρο ταινιάκι, λιτότατη παραγωγή, σκηνοθεσία Kevin Smith που στη συνέχεια μαθαίνεις ότι είναι ο Silent Bob, και ένα ντελίριο από σαρωτικό χιούμορ τίγκα σε κάθε είδους χυδαία ατάκα.

Το story απλό. Η ημέρα δύο εικοσάρηδων υπαλλήλων ενός μικροκαταστήματος-βίντεο κλαμπ. Ανησυχίες, φιλοσοφίες, γκομενικά, πίπες, πόλεμος των άστρων, χόκεϊ κωλόχαρτο τα πάντα. Ασύλληπτοι διάλογοι, φοβερές φιγούρες, παρανοϊκά σκηνικά.

Clerks II

Δώδεκα χρόνια μετά βλέπεις ότι βγαίνει sequel και ξενερώνεις. Άντε… να το δω…. Η παράγωγη καλή, η ταινία έγχρωμη, ο Dante, ο Randal ο Jay και ο Silent Bob εμφανώς γερασμένοι, το convenient store έχει καεί και τη θέση του παίρνει ένα fast food. Δε λέω…ήμουν ελαφρώς αρνητικά προδιαθετημένος. Όσο να’ναι η εξυπνάδα και η πρωτοτυπία του πρώτου, ακόμα και αν επαναληφθεί δεν είναι της ίδια ποιότητας. Τελικά το σκηνικό είναι πάνω κάτω το ίδιο αλλά εξίσου απολαυστικό!

Thanx ρε Kevin, κάνεις και γαμώ τις ταινίες. Συνέχισε έτσι και άσε τον κόσμο να’σε ξέρει μόνο από το Dogma.

Death Proof (2007)

Καταρχήν θέλω να ευχαριστήσω τη Lifo και όλους τους μάγκες και τις γκόμενες που δουλεύουν εκεί γιατί έχουν κάνει την Πέμπτη γαμώ τις μέρες. Να ευχαριστήσω επίσης το Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο για την γαμάτη εβδομάδα που μας πρόσφερε στον ωραιότερο θερινό της Αθήνας, τη Δεξαμενή. I would also like to thank my friends που η υπερβολική σινεφιλία τους με έκανε να λατρέψω το καλό σινεμά. Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου τον Κουέντιν Ταραντίνο για όλα όσα μου έχει προσφέρει. Για όποιον δεν κατάλαβε το Σάββατο είδα το Death Proof!!!!

Όταν έμαθα ότι θα προβληθεί το Σάββατο το βράδυ μόνο που δεν φιλούσα τους περαστικούς. Άρρωστος; Το πιο πιθανό. Στη Δεξαμενή είχαμε μαζευτεί όλοι οι καμμένοι Ταραντινικοί. Σε όσους έχουν την ατυχία να μην την ακούν με τον Κουέντιν, θα ήθελα να τους ενημερώσω ότι η κάθε ταινία του, αποτελεί σταθμό, σχολιάζεται για χρόνια από τα παρεάκια, και προβάλεται με όλα τα συνοδευτικά πάνω από δέκα φορές το χρόνο. Όποιος άλλωστε δεν έχει δει τουλάχιστον τρεις φορές την κάθε του ταινία, λυπάμαι που θα το πω, αλλά είναι άσχετος με το σινεμά.

Και τώρα στο θέμα μας. Death proof. Στα ελληνικά κάτι σαν «Αλεξιθάνατο». Αναφέρεται βέβαια στο αυτοκίνητο του Κερτ Ράσελ. Ο οποίος, ναι, είναι ένας μανιακός δολοφόνος κασκαντέρ που σκοτώνει γκόμενες με το death proof αμάξι του. Μιλάμε για άλλες φάσεις. Σκάει σε επαρχιακή πόλη του Τέξας και στοχεύει τα chicks με τα hot pants. Ο Ράσελ γραφικός σε βαθμό λατρείας, οι γκόμενες τυπάρες, οι μουσικές top και ο Κουέντιν να μεγαλουργεί. Και μπροστά και πίσω από την κάμερα. Όταν καθαρίζει από το Τέξας πηγαίνει Τενεσί μεριά και εκεί χλωμιάζει. Ναι, χλωμιάζει. Γιατί βρίσκει άλλες γκόμενες, οι οποίες είναι και αυτές κασκαντέρ και καυλώνουν με τα fast cars. Η συνέχεια επί της οθόνης.

Την ταινία τη γούσταρα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Και φυσικά δεν είναι μόνο το στόρυ ή σκηνοθεσία ή οι γκόμενες, αλλά η παραγωγή, το μοντάζ, όλα, μα όλα. Δεν έχω λόγια. Απευθύνομαι στους λίγους που με καταλαβαίνουν: Απλώς ακόμα μια ταινία του Ταραντίνο. Τελεία.

Θα είχε πλάκα να την βλέπαμε οπως αρχικά είχε προγραμματιστεί, παρέα δηλαδή με το Planet Terror του Ροντρίγκεζ (τι καΐλας και αυτός, είδα πάλι χτες το Dusk till Dawn και γούσταρα). ΤΟ Β-MOVIE ΖΕΙ, κουφάλες σοβαροφανείς, κουλτουριάδες, αγάμητοι, θα πνιγείται στη μούχλα σας!

Jackie Brown (1997)

Την ξαναείδα πρόσφατα και γούσταρα ακόμα περισσότερο. Μιλάμε για μια σούπερ αδικημένη ταινία η οποία θα πάρει σιγά σιγά τη θέση που της αξίζει στην καρδιά όλων των σινεφίλ. Το πρόβλημα με το Jackie Brown ήταν ότι για τους μαλάκες που δεν γουστάρουν Ταραντίνο ήταν μια ταινία του Ταραντίνο, ενώ για τους άλλους μαλάκες που γουστάρουν Κουέντιν δεν ήταν όσο Ταραντίνο θα ήθελαν. Φοβερό; Πράγματι.

Αφήνοντας στην άκρη αυτή την ηλίθια διαμάχη των Ταραντινοφάνς και των λοιπών (ηλίθια, γιατί μόνο σε ηλίθιους μπορεί να μην αρέσει ο Ταραντίνο), το Jackie Brown είναι μέσα στα top 5 funky ταινιάκια ever. Φόρος τιμής του μάστερ Κουέντιν στις blaxploitation ταινίες των 70’s αλλά όχι μόνο. Η Pam Grier μας θυμίζει ένδοξες εποχές Foxy Brown και Black Mama, White Mama αλλά δεν μένει εκεί. Ο Robert Forster βγαλμένος από τα b-movies του με άλλο στυλάκι. Και πάνω από όλους και όλα ο θεός μας, ο ένας και μοναδικός Samuel Jackson, πιο cool από ποτέ (αξίζει να δεί κανείς την ταινία μόνο και μόνο για την ασύλληπτη εμφάνιση του Jackson). O Ταραντίνο βρωμαέι από παντού. Οι διάλογοι που δεν λένε τίποτα, γιατί ποτέ δεν ήθελαν να πουν, η κάμερα στις γνωστές της πρακτικές και τα αγγλικά, όπως πάντα, σουρεαλιστικά διασκεδαστικά.

Βαριέμαι να γράψω άλλα. Εμπιστευτείτε τον Κουέντιν (όσοι τον αμφισβητείτε εμπιστευτείτε εμένα) και έχετε δυόμισι ώρες εγγυημένου fun.